Κωστής Σαββιδάκης στο ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE: Οι μεγάλοι «χρυσοί σταυροί» και τα «ακριβά ράσα» δεν ωφελούν κανέναν

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE

Πώς βιώσατε την περίοδο του κορονοϊού και πώς αν θεωρείτε ότι το επάγγελμα του ηθοποιού υπέστη εν γένει πλήγμα και τι πρέπει να γίνει για να αντιμετωπιστεί.

Βίωσα την περίοδο της καραντίνας όπως όλοι μας, υποθέτω: κλεισμένος στο σπίτι, μιλώντας αρκετά στο τηλέφωνο με φίλους, και κάνοντας πράγματα που δεν είχα χρόνο να κάνω πριν από… την «γρίπη».

Νομίζω ότι ο πανικός και η τρομοκρατία που πέρασαν στον κόσμο, έχουν κάνει μεγαλύτερη ζημιά από όσο η ίδια… η «γρίπη».

Όσο για το πλήγμα που υπέστη το επάγγελμα του ηθοποιού –και όχι μόνο αυτό το επάγγελμα– είναι τεράστιο!

Και λέω «όχι μόνο αυτό το επάγγελμα», γιατί δεν έχουμε, ίσως, συνειδητοποιήσει πόσα άλλα ακόμα επαγγέλματα σταματούν την δραστηριότητα τους μαζί με εμάς – επαγγέλματα τα οποία είναι απολύτως συνδεδεμένα με το επάγγελμα του ηθοποιού…

Θα σας αναφέρω κάποια, για να συνειδητοποιήσουμε πόσα σπίτια –εκτός των ηθοποιών– κλείνουν : Ηθοποιοί, Τραγουδιστές, Χορευτές, Συγγραφείς, Σεναριογράφοι, Μουσικοί, Σκηνοθέτες, Χορογράφοι, Ενδυματολόγοι, Σκηνογράφοι, Φωτιστές, Ηχολήπτες, Casting directors, Ηλεκτρολόγοι, Μακιγιέζ, Κομμωτές, Υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων, Δημοσιογράφοι πολιτιστικών εκπομπών και περιοδικών, Ταμίες θεάτρου, Μοδίστρες, Ταξιθέτριες, Καθαρίστριες, και τόσοι άλλοι ακόμα… που δουλεύουν πίσω από τις κάμερες, πίσω από τις θεατρικές κουΐντες, τόσοι και τόσοι εργαζόμενοι!… Οπότε, καταλαβαίνουμε την ζημιά που έχει γίνει στον χώρο του Πολιτισμού…

Και μιας και το έφερε η κουβέντα, Πολιτισμός δεν είναι μόνον οι ηθοποιοί και οι τραγουδιστές, είναι όλα αυτά που έχουμε ως λαός κληρονομήσει, και που κάποιοι –δυστυχώς– έχουν αποφασίσει να κάνουν «αποποίηση» αυτής της κληρονομιάς, χωρίς καν να μας ρωτήσουν! Αμφιβάλλω, δε, αν όλοι αυτοί έχουν εντέλει και κάποια «συγγένεια» μαζί μας!

Το θέμα είναι, βέβαια, εμείς τι κάνουμε;! Γιατί δεχόμαστε αυτούς τους «συν-γενείς», ενώ αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με… το «γένος» μας.

Όσο για το τι πρέπει να κάνουμε τώρα… ειλικρινά, αυτό που μου έρχεται πρώτο στο μυαλό –και αυτό θα πω!– είναι, ότι πρέπει να πετάξουμε… στην θάλασσα όλους αυτούς που αποφασίζουν να ξεπουλήσουν τα πάντα σε αυτήν την χώρα!

Μόνον τότε θα είμαστε σίγουροι ότι προλαβαίνουμε να σώσουμε κάτι! Αν μη τι άλλο… ας προλάβουμε να σώσουμε την αξιοπρέπεια μας!…

Πώς κρίνετε διάφορες φωνές που τοποθετήθηκαν υπέρ η κατά της Θείας Κοινωνίας την περίοδο αυτή και πώς είδατε τη στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος στο κλείσιμο των εκκλησιών . Δοκιμάστηκε η πίστη;

Καταρχάς, να σας πω ότι δεν μου αρέσει να κρίνω. Αλλά… θα μοιραστώ τώρα μαζί σας, με ειλικρίνεια, τις σκέψεις μου πάνω σε αυτά που με ρωτάτε.

Η ιστορία έχει δείξει, και έχει αποδείξει (μετά από τόσους αιώνες, και τόσες πανδημίες!) ότι… ουδέποτε κόλλησε κάποιος κάποια ασθένεια… «ειδικά» από την Θεία Λειτουργία!

Και, εντάξει, ας δεχτούμε ότι υπάρχουν αρκετοί που φοβούνται να μην κολλήσουν από την «μεταλαβιά», αυτό το δέχομαι – το δέχομαι, δεν το σέβομαι… Το να απαγορευτεί, όμως, να χτυπούν οι καμπάνες;! Αυτό… τι σχέση έχει με την πανδημία, με την ”γρίπη”;!

Μήπως η Εκκλησία της Ελλάδος έπρεπε να είχε πει ένα μεγάλο «ΟΧΙ» σε κάποια από τα μέτρα που της υπέβαλαν-επέβαλαν;!

Ή… μήπως έχουν εισχωρήσει και εκεί «κάποιοι», που θα πρέπει και αυτοί, μαζί με τους άλλους, να πεταχτούν στην θάλασσα, για να καθαρίσει επιτέλους αυτός ο τόπος;!…

Όσο για το αν δοκιμάστηκε η πίστη μας… πιστεύω πως… ναι, δοκιμάστηκε! Κι απ’ ό,τι φαίνεται, ευτυχώς… δεν πέτυχαν αυτό που ήθελαν – μάλλον κατάφεραν να δυναμώσουν περισσότερο την πίστη μας.

Πρόσφατα δηλώσατε πως βιώσατε θαύμα στους Αγίους Ισιδώρους Λυκαβηττού. Να μας μιλήσετε λίγο για αυτό, πώς συνέβη, τι νιώσατε.

Το 2014 σε μια Λειτουργία στους Αγίους Ισιδώρους Λυκαβηττού, ο πατέρας Δημήτριος είχε βγάλει τον Σταυρό και σταύρωνε τον κόσμο.

Όταν ήρθε η σειρά μου να με σταυρώσει, ο Σταυρός κόλλησε πάνω μου περίπου για είκοσι λεπτά… Τότε, ο πατέρας Δημήτριος μου είπε να πάω να κάνω μια ακτινογραφία στο συγκεκριμένο σημείο που κόλλησε ο Σταυρός…

Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα και τα είδε η κορυφαία θωρακοχειρουργός μας κυρία Καλλιόπη Αθανασιάδη, (που, για καλή μου τύχη, εφημέρευε εκείνη την ημέρα στον Ευαγγελισμό!) μου είπε: «Παρασκευή μπαίνεις, Δευτέρα εγχειρίζεσαι!»

Και, δόξα τω Θεώ, όλα πήγαν καλά! Και τώρα είμαι εδώ, και τα λέμε.

Αν δεν κολλούσε ο Σταυρός, αν δεν με έστελνε για ακτινογραφίες ο πατέρας Δημήτριος, και αν δεν βρισκόταν στον δρόμο μου η κυρία Αθανασιάδη με όλη της την ομάδα, δεν υπήρχε περίπτωση να ήμουν αυτό το διάστημα στις ”Άγριες Μέλισσες” και να υποδύομαι τον παπά-Γρηγόρη.

Τους ευχαριστώ, ειλικρινά, από τα βάθη της καρδιάς μου, και μόνο ευγνώμων μπορώ να είμαι! Κι αν αυτό δεν είναι θαύμα, τότε…δεν ξέρω τι να πω… Και, δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν… Εγώ αυτό ένοιωσα, αυτό πιστεύω, αυτό ομολογώ.

Ποια πιστεύετε ότι θα πρέπει να είναι η θέση της Εκκλησίας στην νέα πραγματικότητα όπως διαμορφώθηκε μετά την πανδημία του COVID 19;

Η θέση της Εκκλησίας, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι να ενώνει κι όχι να χωρίζει, να συγχωρεί κι όχι να τιμωρεί, να συμβουλεύει, να βοηθάει, να διεκδικεί την αξιοπρέπεια και το κύρος της που έχει κατακτήσει εδώ και τόσους αιώνες με την στάση της, και που κάποιοι προσπαθούν να πλήξουν.

Η θέση της Εκκλησίας είναι αυτή – να είναι εκεί, όπου βρίσκεται και τόσους αιώνες, δίπλα δηλαδή στον άνθρωπο που έχει ανάγκη, δίπλα στα παιδιά, δίπλα στις γυναίκες, δίπλα στους ηλικιωμένους, και δίπλα σε όσους το έχουν ανάγκη – είτε με «πανδημία» είτε χωρίς.

Νομίζω ότι πρέπει να σταματήσει η πασαρέλα από κάποιους – δεν έχουν καμία θέση στην Εκκλησία… οι μεγάλοι «χρυσοί σταυροί» και τα «ακριβά ράσα» δεν ωφελούν κανέναν.

Αν πράγματι τους αρέσει η πασαρέλα, ας μας αδειάσουν την γωνιά, και ας πάνε να γίνουν μοντέλα… Και, ειλικρινά, δεν θα μας λείψουν καθόλου, μα καθόλου!…