Κατά την ημέρα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Όρθρο, προέστη της Θ. Λειτουργίας και εκήρυξε τον θ. λόγον στον Ι. Ναό Αγίου Γεωργίου Καλλιθέας (Χαροκόπου), πλαισιωμένος από τους δύο ιερείς του Ναού, δεδομένου ότι ο Αρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης, προϊστάμενος του Ναού, ετέλεσε Ι. Αγρυπνία.
Στους δύο πρώτους στίχους του Απολυτικίου της σημερινής εορτής, είπε στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος, περικλείεται όλο το μεγαλείο της Παναγίας. Το Θεομητορικό μυστήριο.
1. “Εν τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας”.
Στον στίχο αυτό,που υπερβαίνει κάθε λογική επεξεργασία, κρύπτεται το Θεομητορικό μυστήριο και το μυστήριο της ενανθρωπίσεως του Θεού.
Το δεύτερο πρόσωπο της Αγ. Τριάδος, ο Υιός και λόγος του Θεού,κατέρχεται στην γαστέρα της Παναγίας και ενώνεται με την ανθρώπινη φύση.
Και γεννάται ως Θεάνθρωπος. Έξ´ ου και η Παναγία αποκαλείται Θεο – τόκος.
Γιατί εγέννησε τον Θεό,που ενανθρώπισε και, όπως τονίζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, όχι «ψιλόν άνθρωπον», δηλ. απλόν, συνήθη άνθρωπο.
Και αυτό έγινε, για να ανακαινίσει με το πυρ της Θεότητος την φθαρμένη από την αμαρτία ανθρώπινη φύση.
Όπως το σκουριασμένο σίδερο πέφτει στην φωτιά και καθαρίζει και ακτινοβολεί σαν φωτιά.
Έτσι και η ανθρώπινη φύση, δηλ. το ανθρώπινο σώμα και η ανθρώπινη ψυχή,που προσέλαβε ο Χριστός, ανακαινίσθηκε. Και όσοι μένουμε ενσωματωμένοι στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία,μετέχουμε σ αυτήν την ανακαίνιση και τον αγιασμό.
2. «Εν τη κοιμήσει τον κόσμον ού κατέλιπες Θεοτόκε».
α. Αφ ότου ο Χριστός «απέθανε και ανέστη» ο θάνατος για τους πιστούς δεν είναι εκμηδένιση, αλλά κοίμηση και αναμένεται το ξύπνημα.
Τονίζει και ο Απ. Παύλος «εί γαρ πιστεύομεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού άξει συν αυτώ» (Α Θεσσαλ.δ, 14).
β. Η Παναγία,αν και ως άνθρωπος μετά Χριστόν «εκοιμήθη», όμως δεν εγκατέλειψε τον κόσμο. Είναι η μεγάλη συμπαραστάτις κάθε πιστού.
Είναι η «ελπίς των απηλπισμένων». Η «κραταιά προστασία».
Σ’ αυτήν ας σπεύδουμε στις δυσκολίες μας: «Συ μοι βοήθησον»! Και Εκείνη δεν θα μας απογοητεύει.
Έχουμε πρέσβειρα προς τον Υιό της. Και «πολύ ισχύει δέησις μητρός». Κάθε φορά, που αναφωνούμε «Παναγία μου»!
Εκείνη θα βρίσκεται δίπλα μας. Είναι η μεγάλη Μητέρα μας. Η ελπίδα και η απαντοχή μας.
Ορφανοί, απογοητευμένοι, πονεμένοι, εγκαταλελειμμένοι έχετε κι εσείς μητέρα. Την μητέρα του Χριστού!
Αυτή με χέρια υψωμένα – όπως εικονίζεται δεομένη – παρακαλεί συνεχώς τον Υιό της για όλους μας.
Ας προχωράμε λοιπόν στην ζωή με δύναμη, εμπιστοσύνη και αισιοδοξία. Έχουμε δυνατή συμπαραστάτιδα!
Προσθήκη σχολίου