«Μεσάνυχτα ο Κωνσταντίνος επιτηρεί τα τείχη και τους φύλακες, καβάλλα στ’ άλογο του. Δίνει ελπίδα στο λαό και θάρρος στους στρατιώτες. Μεσ’ στην Αγιά – Σοφιά, που ήταν κλειστή απ’ την ημέρα που έγινε η λειτουργία με τους Λατίνους, διατάζει και γίνεται δέηση μεγάλη κι ύστερα λιτανεία, που φέρνει γύρο όλα τα τείχη. Κι όταν σημαίνει η ώρα της μάχης, πρώτος πάντα, πρώτος παντού ο Κωνσταντίνος, λες και γυρεύει πια τον θάνατο.
Τον βρήκε τον θάνατο, σε μια κορυφαία στιγμή της πορείας της φυλής του, αυτός κεφαλη του Γένους. Η στιγμή είταν ιερή. Αφού προσευχήθηκε και κοινώνησε στην Αγιά – Σοφιά, ήρθε και ζήτησε συγγνώμην από όλους τους άρχοντες και από όλους τους υπηρέτες του. Κι έτσι πήγε στη μάχη, ν’ αντιμετωπίσει την τρίτη μεγάλη επίθεση του Μωάμεθ με τους γενιτσάρους.
Ήταν χαράματα. Δίπλα του μαχόταν ο Ιουστινιάνης. Ο Κωνσταντίνος φώναζε: «Ας πεθάνουμε για την πίστη και για την πατρίδα! Αδελφοί, η νίκη είναι δική μας! Ο Θεός πολεμάει μαζί μας!»
Κι όταν ακούστηκε η απαίσια κραυγή: « -Την πήρανε την Πόλη! -Την πήρανε την Πόλη!» ο Κωνσταντίνος ξεπέζεψε από το λαβωμένο άλογό του και προχώρησε να σταθεί κοντά στους στρατιώτες.
Κι ήταν εκείνη την ώρα η ανακάτωση φοβερή, γιατί οι τούρκοι είχαν πηδήσει τα τείχη, κι είχαν βρει πόρτα ανοιχτή κι είχαν ξεχυθεί από παντού, και οι δικοί μας είχαν έρθει στα χέρια με τους τούρκους.
Μέσα στη φονική μέθη της μάχης, ο Κωνσταντίνος είδε πως ήταν κυκλωμένος.
Ρίχτηκε με ορμή εκεί που γινόταν το πιο φοβερό μακελειό, και σαν απλός στρατιώτης άρχισε να χτυπάει με το σπαθί, όπου έβρισκε, «και το αίμα ποταμηδόν εκ των ποδών και των χειρών αυτού έρρεεν», καθώς λέει ο Δούκας.
Βλέποντας τον χαλασμό, φώναξε τότε: « – Δεν είναι κανένας χριστιανός, να πάρει την κεφαλήν μου! Η Πόλη χάνεται κι εγώ να ζω ακόμα;»
Αλλά τον χτύπησαν τότε καταπρόσωπο και στη ράχη, κι έτσι σωριάστηκε πάνω στα κορμιά των δικών του, κι ήρθαν άλλα κορμιά και τον σκέπασαν, κι έγινε ένα, ένα σώμα και ένα αίμα με τους καλούς του συντρόφους, με τους στρατιώτες του, με το λαό του.
Και το χρυσό δικέφαλο πουλί, που είταν ραμμένο στα πέδιλά του, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε.
Δεν άργησε όμως να ξαναφανεί το πουλί, το μυθικό πουλί.
Την ώρα που οι Τούρκοι καίγανε τα πτώματα των Ελλήνων, ήρθε ζυγιάστηκε από πάνω απ’ τον καπνό, από πάνω από τη φλόγα, όχι δικέφαλο πια πουλί, όχι αετός, αλλά ο μυθικός ο Φοίνικας, και χτύπαγε αργά τις πλατιές του φτερούγες»
Προφητείες του αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου για την Πόλη
Ο Γέροντας Παΐσιος έλεγε: «Οι Τούρκοι… άς τους αυτούς. Αυτοί τα κόλλυβα τα έχουν στο ζωνάρι τους.»
«Πότε θα πάρουμε την Πόλη Γιώργο;»
«Δεν ξέρω πάτερ», απάντησε ο λοχαγός.
«Θα την πάρουμε την Πόλη, Γιώργο, αλλά θα γίνει μεγάλος πόλεμος!
Και δε θα πάρουμε μόνο την Πόλη, Γιώργο, αλλά και όλα τα μέρη της Μ. Ασίας που μας ανήκαν, και μάλιστα από τον Εύξεινο Πόντο μέχρι την Σμύρνη. Όλα τα χαμένα μέρη μας, τις χαμένες Πατρίδες …
Κι ο πόλεμος, Γιώργο, θα αρχίσει από τα εξαμίλια.»
«Όταν ο τουρκικός στόλος ξεκινήσει να κατευθύνεται κατά της Ελλάδος και φθάσει στα έξι μίλια, πράγματι θα καταστραφεί. Θα είναι η ώρα που θα έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους. Αλλά, αυτό δε θα γίνει από εμάς. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Το «Εξαμίλι» θα είναι η αρχή του τέλους…..Μετά θα αρχίσουν όλα τα γεγονότα, που θα καταλήξουν στο να πάρουμε την Πόλη…. Την Πόλη θα μας τη δώσουν….. Θα γίνει πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας. Στην αρχή, οι Τούρκοι θα νομίσουν ότι νικάνε, αλλά αυτό θα είναι η καταστροφή τους. Οι Ρώσοι, τελικά, θα νικήσουν και θα πέσει η Πόλη στα χέρια τους. Μετά θα την πάρουμε εμείς…… Θα αναγκασθούν να μας τη δώσουν…». σελ. 417 – 418
Οι Ρώσοι θα κτυπήσουν τους Τούρκους και θα τους διαλύσουν. Όπως ένα φύλλο χαρτί που το χτυπάς και διαλύεται, έτσι και οι Τούρκοι θα διαλυθούν. σελ. 439
Οι Τούρκοι «θα καταστραφούν. Θα σβήσουν από το χάρτη, διότι είναι ένα έθνος, το οποίο δεν προέκυψε από την ευλογία του Θεού. σελ. 418-419 σ.σ
Πρώτα θα γίνει ένας μεγάλος πόλεμος. Πολύ μεγάλος! Θα χυθεί πολύ αίμα. Θα πάρουμε και την Πόλη. Θα χυθεί, όμως, πολύ αίμα! Όπως λέει και η προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, τριών χρονών δαμάλι θα κολυμπάει στο αίμα.Αυτός ο πόλεμος θα είναι πολύ μεγάλος˙ θα είναι γενικός πόλεμος. Τέτοιος πόλεμος δε θα έχει ξαναγίνει….όποιος πάρει μέρος σ΄ αυτόν τον πόλεμο (εν. τον ευρωπαικό), χάθηκε…Πολύς κόσμος θα σκοτωθή, πολλά εκατομμύρια. Τότε, επειδή ο κόσμος στην Ελλάδα θα φοβηθή πολύ, πολλοί θα στραφούν προς την Εκκλησία, προς τον Θεό, και, απʼ τον φόβο τους, θα μετανοήσουν. Γι’ αυτό, λέει, επειδή θα υπάρξη μετάνοια, δεν θα πάθουμε κακό οι ῞Ελληνες. Ο Θεός θα λυπηθή την Ελλάδα..
Οι Τούρκοι τα κόλλυβα τα έχουν στη μέση τους. Θα πάθουν μεγάλο κακό. Τότε θα επέμβη από πάνω ο Ρώσος και θα γίνει όπως τα λέει η προφητεία του Αγίου Κοσμά. Οι μεγάλοι θα φροντίσουν… Την Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες πρέπει να τη φυλάξουν. Και, έτσι, ο Θεός θα τη χαρίσει σε μας. Θα μας βοηθήσει ο Θεός, γιατί είμαστε Ορθόδοξοι»… σελ. 410
«Η Τουρκία θα διαμελισθεί σε 3-4 κομμάτια. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφή μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Πολύ σύντομα οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης, θα γίνονται επάνω στη γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται επάνω (εννοούσε τους Κρυπτοχριστιανούς)…. Πίστη και ελπίδα στο Θεό να υπάρχει και θα χαρούν πολλοί. Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός» σελ. 431
Έτσι θ΄απελευθερωθούν τα χωριά μας, οι αλύτρωτες πατρίδες. Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερωθεί, θα ξαναγίνει ελληνική. Θα ξαναλειτουργήσει η Αγία Σοφία» σελ. 422
Πολλοί άγιοι θα ήθελαν να ζήσουν στην εποχή μας και να κάνουν τον αγώνα μας.
Θα κανονίσει ο Χριστός τις υποθέσεις του ῎Εθνους. Αν έμενε σ᾽ εμάς αυτή η δουλειά, το τινάζαμε στον αέρα το ῎Εθνος…
Το Γένος μας θα μεγαλώσει, αν και οι υποτιθέμενοι φίλοι μας θα ήθελαν να το τσαλακώσουν και θα τους ήταν πολύ ευχάριστο. Αλλά ο Θεός δε θα επιτρέψει. Η Τουρκία θα καταστραφεί. Έρχεται μεγάλη μπόρα σύντομα. Θα μας αγγίξει, αλλά δε θα μας καταστρέψει.
Μετά απ’ αυτή την μπόρα, θα επέμβει η Χάρη του Χριστού. Όλοι ανεξαιρέτως θα πιστέψουν. Δε θα υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος άπιστος. Ωστόσο, δε θα έχουν το μισθό των σημερινών Χριστιανών…
Μη φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάση; Ούτε και τώρα θα χαθούμε. Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μια μπόρα θα είναι.“
