Έντονη αίσθηση προκάλεσαν οι διορατικές προτάσεις του Μητροπολίτη Σύρου Δωρόθεου Β΄ για τον επαναπροσδιορισμό και τον εκσυγχρονισμό του ενοριακού έργου τις οποίες λεπτομερώς δημοσίευσε η «Κιβωτός της Ορθοδοξίας» σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «Ο κ. Δωρόθεος, ένας εκ των παλαιότερων και εμπειρότερων μητροπολιτών της Ελλαδικής Εκκλησίας, ιδιαιτέρως εμβριθής και γνώστης των εκκλησιαστικών ζητημάτων, καταθέτει σκέψεις και προτάσεις για τον επαναπροσδιορισμό και τον εκσυγχρονισμό του ενοριακού έργου».
Διαβάζοντάς τις προσεκτικά διαπιστώνει κανείς την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της βιωτής που έχουμε όλοι με πρωταγωνίστριες την αλληλοβοήθεια, τη συνεργασία, την ενότητα. Μια βιωτή που ο δυτικός τρόπος ζωής, μάς την έκλεψε και χάθηκαν τα απογεύματα όπου οι αυλές γέμιζαν με σκαμνάκια και γειτόνισσες, που όλη η γειτονιά ήταν μια μεγάλη οικογένεια σαν μια γιορτή, που οι πόρτες μας ήταν ολημερίς ξεκλείδωτες, με το κλειδί επάνω..…. που ήμασταν …πιο άνθρωποι!
«Η Ορθοδοξία δεν μπορεί να βιωθεί αληθινά χωρίς την Ενορία» γράφει ο κ. Δωρόθεος Β’ «Μέσα στην ενορία πραγματοποιείται ο σκοπός της δημιουργίας μας, που είναι να ζήσουμε μετέχοντας ομότιμα στη ζωή της Αγίας Τριάδος. Η ζωή της Αγίας Τριάδος είναι ζωή αγάπης. Το ίδιο είναι και η ζωή της Ενορίας, τονίζει.
Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή από την περίοδο της Τουρκοκρατίας όπου η Ενορία ήταν κέντρο αναφοράς, καταλήγει στο πέρασμα στην αστικοποίηση και ιδιαιτέρως στον εκδυτικισμό της από τους Βαυαρούς (1830) όπου όλα τα αυτονόητα άρχισαν να γκρεμίζονται ένα-ένα :
– Κέντρο της κοινωνικής ζωής έπαψε να είναι ο Ναός και η Ενορία.
– Η πολιτική και κοινωνική ζωή, η ψυχαγωγία, ο χορός, το τραγούδι, η παιδεία, όλα αποδεσμευτήκαν από την εκκλησιαστική ζωή.
– Ενώ παλαιότερα ο Ναός αποτελούσε ένα ορατό κέντρο αναφοράς, σήμερα ο Ναός χάθηκε μέσα στις πολυκατοικίες, ώστε για να τον βρει κανείς πρέπει να ξέρει περιοχή, οδό και αριθμό ενώ όλη η Ενορία, όλο το χωριό ήταν μια οικογένεια, μια Εκκλησία»
Σήμερα που η σύγχρονη κοινωνία είναι ατομοκεντρική, οι άνθρωποι έχασαν την μεταξύ τους επαφή και επικοινωνία. «Ζουν στους ίδιους χώρους, αλλά οι καρδιές τους είναι απομακρυσμένες. Στην πολυκατοικία χάθηκε η γειτονιά, οι σχέσεις των γειτόνων, οι ανοιχτές πόρτες. Στην πολυκατοικία, κάτω από το σίδερο και το τσιμέντο θάφτηκε το γέλιο και το παιχνίδι των παιδιών. Στο ασανσέρ το χαμόγελο έγινε βιαστικό και τυποποιημένο. Στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο Σχολείο, στο κατάστημα, παντού, ο άνθρωπος κουβαλάει την μοναξιά, την πλήξη και την ανία.Φυσικά, είναι αδύνατο να επιζητήσει κανείς την επιστροφή της Ενορίας σε τέτοιες συνθήκες. Είναι, όμως, και δυνατό και εφικτό, αλλά και αναγκαίο να επιδιωχθεί μία προσαρμογή των μέσων και των μεθόδων δράσης της.. στη σημερινή ιστορική πραγματικότητα».
Εξηγεί λοιπόν ότι «Αν υπάρχει σήμερα μια ελπίδα για την αναγέννηση του πνευματικού μας βίου αυτή δεν μπορεί πουθενά αλλού να στηριχθεί, παρά μόνο στην αναγέννηση της Ενορίας και στην ανακάλυψη του σημαντικού και σπουδαίου ρόλου που αυτή καλείται, μπορεί και οφείλει, να διαδραματίσει στην σύγχρονη εποχή μας, να προσφέρει στους πιστούς τη δυνατότητα να γνωρίσουν και να βιώσουν το μυστήριο της Εκκλησίας «ως Σώμα Χριστού» και όχι ως ένα απρόσωπο θρησκευτικό καθίδρυμα, αλλ’ ως μια οικογένεια, ως μια κοινωνία αδελφικής αγάπης, που όλοι μαζί πορεύονται στην Βασιλεία του Θεού. Για την ενεργοποίηση, όμως, της Ενορίας και την κατάφασή της στα προβλήματα της εποχής και τα προσωπικά αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου.. είναι να καταστεί συνείδηση όλων ότι κύριος σκοπός της Ενορίας δεν είναι να εξαντλείται σε «τελετές» και «πανηγύρια», αλλά να αποτελεί πνευματικό «θεραπευτήριο» του ανθρώπου» και προτείνει : «Την κατάργηση των τεράστιων ενοριών, οι οποίες χάνονται μέσα στο γιγαντισμό τους, γιατί ακριβώς δεν λειτουργούν ως αδελφότητες και κοινότητες» καταλήγοντας:
Στο πέλαγος της συγχυσμένης εποχής μας, η Ορθόδοξη Ενορία είναι η κιβωτός της σωτηρίας. Ας επιβιβασθούμε σ’ αυτήν κι ας την προφυλάξουμε από κάθε επιβουλέα. Κι ας οπλισθούμε με υπομονή και αγάπη «έως ου ημέρα διαυγάση και φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών» (Β΄ Πέτρου 1, 19)
