Ιερά Μονή Γεννήσεως Θεοτόκου: Σε πορεία αναστήλωσης ένα από τα πιο ονομαστά Μοναστήρια του Ζαγορίου... Του π. Ηλία Μάκου. Τα Μοναστήρια είναι χώροι, όπου στο διάβα των αιώνων, ακόμη και μέσα στης τυραννίας τα αδιαπέραστα σκοτάδια, διατηρούν ολόφωτο τον πυρσό της Ελληνορθοδοξίας και καρδιά με καρδιά τον διατηρούν άσβεστο από τη μια γενιά στην άλλη...
Γι’ αυτό είναι ανάγκη να μένουν μέσα στο χρόνο και να φεγγοβολούν ένα ανεκδιήγητο κάλλος βαθιάς και απλής Ορθόδοξης Θεοσέβειας.
Ένα από τα πιο ονομαστά μοναστήρια του Ζαγορίου, αυτό της Γεννήσεως Θεοτόκου ή Ντρομπίνοβου, στο χωριό Ηλιοχώρι, που αρχικά ήταν γυναικείο και στη συνέχεια μετατράπηκε σε ανδρικό, από το οποίο σώζεται το καθολικό, έχει πάρει πορεία αναστήλωσης.
Σε πρώτη φάση υποστηλώθηκε, ενώ προχωρούν οι διαδικασίες αναστήλωσης, που θα είναι ένα έργο μεγάλου προϋπολογισμού.
Αφού υποβληθεί η μελέτη αναστήλωσης και εγκριθεί από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, θα ξεκινήσουν οι εργασίες.
Ο ναός, βασιλικού ρυθμού είναι κτίσμα του 1350 περίπου, με κτήτορες τους μοναχούς Μακάριος, Ιερώνυμο και Βλάσιο.
Σύμφωνα με την παράδοση το σημείο, όπου είχε ασκητεύσει μισό αιώνα νωρίτερα ο αναχωρητής Βαρλαάμ, το υπέδειξε με όραμα η Παναγία.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας τρεις ήταν οι βασικοί σταθμοί για τη Μονή:
Πρώτον, το πέρασμα από εκεί, το 1778, του Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος μάλιστα λέγεται ότι τέλεσε και θεία λειτουργία.
Δεύτερον η εγκαταβίωση σ’ αυτή στα τέλη του 18ου αι. του Σιναΐτη Μοναχού Κυπριανού, ο οποίος, με τη στήριξη του Αλή πασά, την επέκτεινε, έκτισε κελλιά και άλλους χώρους εξωτερικά (μύλο, νεροτριβή) κ.λπ.
Τρίτον, η λεηλασία της από τα σουλτανικά στρατεύματα, μετά την άλωση του Αλή πασά.
Στις ημέρες μας, την άνοιξη του 2009, κλάπηκαν από το ξυλόγλυπτο παλιό τέμπλο 12 εικόνες (Χριστός, Θεοτόκος, Ιωάννης ο Πρόδρομος, Γενέσιο Θεοτόκου, Άγιος Γεώργιος, Άγιος Δημήτριος κ. ά), η εικόνα του Δεσποτικού Θρόνου, αλλά και η λειψανοθήκη με οστά του μοναχού Κυπριανού.
Τα άτομα, που μόνασαν σ’ αυτό το Μοναστήρι, προχώρησαν θαρεττά, ακλόνητα, αμετάπειστα να αφοσιώσουν τη ζωή τους στο Θεό. Για να τη βρουν μετά αθάνατη, πνευματική, τρισευτυχισμένη.
Ναι, την αφιέρωσαν, γιατί δεν έστερξαν με την αμαρτωλή απόλαυση. Την απομάκρυνση από τις εντολές του Θεού. Την υποχώρηση και το συμβιβασμό.
Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό! Χρειάζεται γενναία καρδιά! Χρειάζεται δύναμη ψυχής!
Όμως φτερά δυνατά δίνει στην απόφαση η σκέψη ότι στέκει κοντά βοηθός ακατανίκητος ο Νικητής Αρχηγός.
Ας αναπωλήσουμε τον αγώνα τους..
Ας ατενίσουμε με τα εσωτερικά μάτια την πνευματική τους προσπάθεια…
Και ας σκεφτούμε ποια είναι η θέση μας…
