Οι Δ´ Χαιρετισμοί στην Παναγία διαβάζονται στην Εκκλησία κατά την τέταρτη εβδομάδα των νηστειών της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Κάνοντας πολλές φορές στην ζωή μας μία θεώρηση του τί μας έχει συμβεί, αναπολώντας το παρελθόν και φανταζόμενοι το μέλλον, βλέπουμε την ύπαρξή μας σαν πλοίο να ταξιδεύει στην θάλασσα της ζωής. Και η θάλασσα αυτή πιότερο δείχνει τρικυμισμένη παρά γαληνιώσα. Ο Ιωσήφ ο υμνογράφος, ο οποίος έγραψε τον κανόνα που ψάλλουμε πριν από τους Χαιρετισμούς, υπογραμμίζει πολύ εύστοχα: «Λιμήν ημίν γενού θαλαττεύουσι» = Ας γίνεις λιμάνι (Θεοτόκε) για όσους βρίσκονται στην θάλασσα. Και πως μπορεί κάποιος να γίνει κάτι για κάποιον; Μόνο όταν έχει περάσει ανάλογα βιώματα. Και η Παναγία μας δεν εξαιρέθηκε ποτέ, αλλά το αντίθετο. Στην ζωή της δοκίμασε μεγάλες θλίψεις και ένιωσε βαθύτατους πόνους…
Δ’ Χαιρετισμοί της Παναγίας
Τεῖχος εἰ τῶν παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, καί πάντων τῶν εἰς σέ προστρεχόντων·ὁ γάρ τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γής κατεσκεύασε σέ ποιητής, Ἄχραντε, οἰκήσας ἐν τή μήτρα σου καί πάντας σοί προσφωνεῖν διδάξας·
Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας· χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτήριας.
Χαῖρε, ἀρχηγέ νοητῆς ἀναπλάσεως· χαῖρε, χορηγέ θεϊκῆς ἀγαθότητος.
Χαῖρε, σύ γάρ ἀνεγέννησας τούς συλληφθέντας αἰσχρῶς· χαῖρε, σύ γάρ ἐνουθέτησας τούς συληθέντας τόν νοῦν.
Χαῖρε, ἡ τόν φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα· χαῖρε, ἡ τόν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα.
Χαῖρε, παστάς ἀσπόρου νυμφεύσεως· χαῖρε, πιστούς Κυρίω ἁρμόζουσα.
Χαῖρε, καλή κουροτρόφε παρθένων· χαῖρε, ψυχῶν νυμφοστόλε ἁγίων.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Ὕμνος ἅπας ἡττᾶται συνεκτείνεσθαι σπεύδων τῷ πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν σου· ἰσαρίθμους γάρ τή ψάμμω ὠδᾶς ἄν προσφέρωμεν σοί, Βασιλεῦ ἅγιε, οὐδέν τελοῦμεν ἄξιον, ὧν δέδωκας ἠμίν τοῖς σοί βοῶσιν·
Ἀλληλούια.
Φωτοδόχον λαμπάδα, τοῖς ἐν σκότει φανείσαν, ὀρῶμεν τήν ἁγίαν Παρθένον· τό γάρ ἄυλον ἀπτουσα φῶς, ὁδηγεῖ πρός γνῶσιν θεϊκήν ἅπαντας, αὐγή τόν νοῦν φωτίζουσα, κραυγή δέ τιμωμένη ταῦτα·
Χαῖρε, ἀκτίς νοητοῦ ἡλίου· χαῖρε, βολίς τοῦ ἀδύτου φέγγους.
Χαῖρε, ἀστραπή τάς ψυχᾶς καταλάμπουσα· χαῖρε, ὡς βροντή τούς ἐχθρούς καταπλήττουσα.
Χαῖρε, ὅτι τόν πολύφωτον ἀνατέλλεις φωτισμόν· χαῖρε, ὅτι τόν πολυρρυτον ἀναβλύζεις ποταμόν.
Χαῖρε, τῆς κολυμβήθρας ζωγραφοῦσα τόν τύπον· χαῖρε, τῆς ἁμαρτίας ἀναιροῦσα τόν ρύπον.
Χαῖρε, λουτήρ ἔκπλυνων συνείδησιν· χαῖρε, κρατήρ κιρνῶν ἀγαλλίασιν.
Χαῖρε, ὀσμή τῆς Χριστοῦ εὐωδίας· χαῖρε, ζωή μυστικῆς εὐωχίας.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Χάριν δοῦναι θελήσας ὀφλημάτων ἀρχαίων ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων, ἐπεδήμησε δί’ἑαυτοῦ πρός τούς ἀποδήμους της αὐτοῦ Χάριτος· καί σχίσας τό χειρόγραφον, ἀκούει παρά πάντων οὕτως·
Ἀλληλούια.
Ψάλλοντές σου τόν τόκον, ἀνυμνοῦμεν σέ πάντες ὡς ἔμψυχον ναόν, Θεοτόκε· ἐν τή σή γάρ οἴκησας γαστρι ὁ συνέχων πάντα τή χειρί Κύριος, ἠγίασεν, ἐδόξασεν, ἐδίδαξε βοάν σοί πάντας·
Χαῖρε, σκηνή τοῦ Θεοῦ καί Λόγου· χαῖρε, Ἁγία ἁγίων μείζων.
Χαῖρε, κιβωτέ χρυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι· χαῖρε, θησαυρέ τῆς ζωῆς ἀδαπάνητε.
Χαῖρε, τίμιον διάδημα βασιλέων εὐσεβῶν· χαῖρε, καύχημα σεβάσμιον ἱερέων εὐλαβῶν.
Χαῖρε, τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος· χαῖρε, τῆς Βασιλείας τό ἀπόρθητον τεῖχος.
Χαῖρε, δί’ ἤς ἐγείρονται τρόπαια· χαῖρε, δί’ ἤς ἐχθροί καταπίπτουσι.
Χαῖρε, χρωτός τοῦ ἐμοῦ θεραπεία· χαῖρε, ψυχῆς τῆς ἐμῆς σωτηρία.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Ὤ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τόν πάντων ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον (τρίς)· δεξαμένη γάρ τήν νῦν προσφοράν, ἀπό πάσης ρύσαι συμφορᾶς ἅπαντας, καί τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τούς σοί βοώντας·
Ἀλληλούια.