17 Αυγούστου 1944: …ΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΠΛΟΚΟ της Κοκκινιάς τον Αύγουστο του 1944 δύο μέρες μετά από την χάρη της Θεοτόκου, ανέβηκε ο Παππούς μου στην πλατεία της Οσίας Ξένης μαζί με χιλιάδες άλλους άντρες της ανατολικής αττικής, Πειραιώς, Παλαιάς Κοκκινιάς, Νεαπόλεως και περιχώρων για να εκτελέσουν όσους είχαν κάνει αντίσταση και τα είχαν βάλει με το Γερμανικό θεριό.
Μέχρι τα γεράματά το θυμόταν ο Πατέρας μου, πέντε χρονών τότε, τις συνεχόμενες και ασταμάτητες ριπές από τα πολυβόλα που θερίζανε νιάτα και ανθό από το Ελληνική σάρκα.
Είχαν μεθύσει έναν Γερμανό στρατιώτη όπου συνέχει φώναζε «αλε γκρικ καπουτ»…και συνέχιζε να πυροβολεί τους φουκαράδες ανθρώπους.
Μικρασιάτες οι περισσότεροι, ζυμωμένοι στον διωγμό, στο κυνήγι και στην αδικία μα σαν και τον ήρωα Τσακιτζή της Μικρασίας δεν το πήγαινε η καρδιά τους να υποταχτούν…
«ΚΑΛΩΣ ΣΕ ΒΡΗΚΑ ΣΜΥΡΝΗ»
Μπλόκος της Κοκκινιάς
Έτσι το γράφει στην ιστορία. Σαν ένα από τα πιο μαρτυρικά γεγονότα στη διάρκεια της απελευθερωτικής πάλης του λαού μας από τη φασιστική – ναζιστική κατοχή, «Μπλόκο της Κοκκινιάς». Ας δούμε σε συντομία τα τραγικά εκείνα γεγονότα, που επίσης αποκαλύπτουν την αγαστή συνεργασία του ντόπιου καθεστώτος και των δολοφονικών οργάνων του με τους γερμανούς κατακτητές.
Πενήντα οχτώ χρόνια πριν, σαν σήμερα, το αίμα 315 πατριωτών πότισε τη «Μάντρα της Κοκκινιάς».
Ήταν χαράματα Παρασκευής. Πριν ακόμα φέξει το πρώτο φως του ήλιου, η προσφυγούπολη, εργατομάνα Κοκκινιά βρέθηκε κυκλωμένη απ’ όλες τις μεριές. Γερμανοί και γερμανοτσολιάδες ρίχνονται με λύσσα να εκδικηθούν το λαό της που στάθηκε πρωτοπόρος στον αγώνα για τη ματαίωση της επιστράτευσης.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα τρόμου που επιτείνονταν από τους αναρίθμητους πυροβολισμούς και τις εκρήξεις χειροβομβίδων και την απειλή της «επιτόπου επέλασης» μάζεψαν όλους τους άνδρες δεκατεσσάρων έως εξήντα ετών.
Σύνολο 20 χιλιάδες περίπου στην Πλατεία Οσίας Ξένης.
Κι ύστερα άρχισαν τα ομαδικά βασανιστήρια, οι ταπεινώσεις και οι εκτελέσεις. Από τους συγκεντρωμένους στην Πλατεία οι μασκοφόροι διάλεξαν πολλές δεκάδες παλικάρια, που εκτελέστηκαν από τους ταγματασφαλίτες στη ματωμένη μάντρα, μπροστά στα μάτια των δικών τους.
Με ξυλοδαρμούς, κλοτσιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους των όπλων, με πρωταγωνιστή τον διαβόητο Πλυτζανόπουλο, οδηγήθηκαν 76 πατριώτες, μαζί και η ηρωίδα Διαμάντω, και εκτελέστηκαν στη «Μάντρα», 50 άλλοι εκτελέστηκαν σε μια άλλη «μάντρα» στα Αρμένικα, 40 κάηκαν στο «Σχιστό» και άλλοι δολοφονήθηκαν στους δρόμους και στα σπίτια τους.
Οκτώ χιλιάδες έκλεισαν στο Χαϊδάρι και απ’ αυτούς 1.000 σύρθηκαν στα κάτεργα της Γερμανίας όμηροι, απ’ όπου πολλοί δε γύρισαν ποτέ.
Συνολικά 315 ήταν τα θύματα θηριωδίας του Μπλόκου της Κοκκινιάς.
Όμως, οι ηρωικοί νεκροί της Κοκκινιάς έμελλε να σταθούν για άλλη μια φορά μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, όταν το Μάρτη του 1947 το Γ` Δικαστήριο δοσιλόγων αθώωσε τους προδότες εγκληματίες Πλυτζανόπουλο και Σγούρο (πρωταγωνιστές της σφαγής)! Ο Πλυτζανόπουλος έγινε υποστράτηγος του κυβερνητικού στρατού και ο ανεψιός του έγινε δήμαρχος Κοκκινιάς απ’ τη χούντα.
Στην απολογία του στο Β` Δικαστήριο δοσιλόγων ο Ν. Μπουραντάς είπε κυνικά: «Εγώ τρώγω ένα ξεροκόμματο βουτηγμένο στο αίμα! Αλλά ρέει στις φλέβες μου άφθονο ελληνικό αίμα».
Αναφερόμενος στο Μπλόκο της Κοκκινιάς ο ίδιος είπε ότι πήγε με το μηχανοκίνητο και την ξεκαθάρισε και «διευκόλυνε το έργο της Ειδικής και των Ταγμάτων που πήγαν την άλλη μέρα»…
Προσθήκη σχολίου