13η μέρα εορτίων Αγίου Ελευθερίου οδού Αχαρνών

Ἀκολούθησε ἡ ὁμιλία τῆς ἡμέρας μὲ τὸν κ. Λυκοῦργο Μαρκούδη, ὁ ὁποῖος μίλησε μὲ θέμα: «Ἅγιοι Τόποι – Μιὰ πρόκληση γιὰ μετοχὴ στὰ βήματα τοῦ Χριστοῦ μας».

Καλωσορίζοντας τὸν ὁμιλητὴ ὁ Προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ, Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεμιστοκλῆς Χριστοδούλου, ἐξέφρασε τὴν χαρά του ποὺ εἴχαμε κοντά μας τὸν ἐξαιρετικὸ ὁμιλητή, κ. Λυκοῦργο Μαρκούδη, ποὺ τοῦ δόθηκε τὸ ξεχωριστὸ χάρισμα νὰ γίνεται μυσταγωγός, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι προσπαθεῖ μὲ τὸν λόγο του νὰ ἑνώση τὸν ἀκροατή του μὲ τὸν Θεό.

Ὑπ’ αὐτὴν τὴν ἔννοια, ὁ κ. Μαρκούδης «μᾶς μυσταγωγεῖ σήμερα», ὅπως σχολίασε χαρακτηριστικὰ ὁ Π. Θεμιστοκλῆς, «σ’ἕνα ὁδοιπορικὸ στὴν Ἁγία Γῆ, μ’ ἕναν μοναδικὸ τρόπο, μὲ μιὰ πρόκληση καὶ πρόσκληση ταυτόχρονα νὰ περπατήσουμε στοὺς Ἁγίους Τόπους».

Εὐχαρίστησε τὸν κ. Μαρκούδη πού, παρά τὶς πολλὲς ὑποχρεώσεις του, ἦρθε κοντά μας.

Παίρνοντας τὸν λόγο ὁ κ. Μαρκούδης, εὐχαρίστησε τὸν π. Θεμιστοκλῆ γιὰ τὴν πρόσκληση καὶ τὰ καλὰ λόγια του.

Στὴν συνέχεια μὲ λόγο ἐν χάριτι, ἅλατι ἠρτυμένον, μὲ τὸ ἰδιαίτερο χάρισμα ποὺ τὸν προίκισε ὁ Θεός μας νὰ μιλᾶ ὄμορφα, μὲ λόγο ποὺ ρέει ὅπως τὸ καθαρὸ νερὸ στὸ ρυάκι καὶ ποὺ δὲν χορταίνει κανεὶς νὰ τὸν ἀκούη, ὁ κ. Μαρκούδης ξεκίνησε τὸ ὁδοιπορικὸ στὴν Ἁγία Γῆ, προβάλλοντας ταυτόχρονα ἕνα προσεγμένο φωτογραφικὸ ὑλικὸ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους.

Ξεκίνησε μὲ ἀναφορὰ στὸν Γέροντα Ἱερόθεο, ἡγούμενο τῆς Μονῆς Θεοδοσίου, ὁ ὁποῖος ἔλεγε: «Τώρα ποὺ θὰ γυρίσετε στὴν Ἑλλάδα, νὰ ρωτᾶτε τοὺς γνωστοὺς καὶ φίλους σας ἄν ἔχουν πάει στὰ Ἱεροσόλυμα. Κι ἄν σᾶς λένε ὄχι, νὰ τοὺς ἀπαντᾶτε, χάσατε»!

Πράγματι, συνέχισε ὁ ὁμιλητής, ὅποιος δὲν ἔχει πάει στὰ Ἱεροσόλυμα ἔχει χάσει μιὰ μοναδικὴ εὐκαιρία στὴν Ἁγία Γῆ εἶναι μιὰ εὐκαιρία νὰ ἀλλάξη ἡ ζωή μας.

Ὅσοι πῆγαν μία φορὰ στὰ Ἱεροσόλυμα θέλουν νὰ ξαναπᾶνε. Καὶ ὁμολογοῦν ὅτι, παρὰ τὸ βαρὺ καθημερινὸ πρόγραμμα τῶν ἐπισκέψεων στὰ προσκυνήματα, στὸ τέλος τῆς ἡμέρας δὲν αἰσθάνονται κούραση.

Δείχνοντας τὸ Πραιτώριον, εἶπε ὅτι καθένας μας θεωρεῖ ὅτι τὸ ὅποιο πρόβλημά του εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τῶν ἄλλων.

Ἀλλὰ ξεχνᾶμε ὅτι ἀνεβαίνοντας ἀπὸ τὸ Πραιτώριο τὴν ὁδὸ τοῦ Μαρτυρίου, ἔφθασε στὸν Γολγοθᾶ ἀλλὰ ἀκολούθησε ἡ Ἀνάσταση.

Καὶ γιὰ μᾶς τὰ ὅποια προβλήματα καὶ οἱ δυσκολίες ὁδηγοῦν στὸν Γολγοθὰ ἀλλὰ μετὰ ἔρχεται ἡ Ἀνάσταση.

Γιατὶ ὁ Θεός μας δὲν θέλει νὰ μᾶς ἐξαντλήση ἀλλὰ νὰ μᾶς ἐξαγιάση.

Σὲ ἄλλη ἀποστροφὴ τοῦ λόγου του, ὁ ὁμιλητὴς τόνισε ὅτι ὁ Θεὸς θέλει νὰ ἀνησυχοῦμε μόνο γιὰ τὸ τώρα. Οὔτε γιὰ τὸ αὔριο οὔτε γιὰ τὸ χτές.

Αὐτὸς εἶναι ὁ χρόνος τοῦ Θεοῦ μας, τὸ τώρα. Καὶ στὴν Ἁγία Γῆ αὐτὸν τὸν χρόνο ζοῦμε.

Περιγράφοντας τὸν Γολγοθᾶ μὲ παραστατικότητα, ἔκανε τὸ ἀκροατήριο νὰ νιώθη ὅτι βρίσκεται ἐκεῖ στὸν φρικτὸ τόπο. Καὶ σχολίασε ὅτι ὁ προσκυνητὴς ποὺ βρίσκεται στὸν Γολγοθᾶ, χωρὶς νὰ τοῦ ἐξηγήση κανεὶς τίποτε, νιώθει τὰ γόνατά του νὰ τρέμουν.

Στὸν Πανάγιο Τάφο, εἶπε, ὁ προσκυνητὴς γεμίζει ἀγαλλίαση. Καὶ ἀναρωτήθηκε: ποιά ἄλλη θρησκεία φέρνει ἀγαλλίαση μὲ τάφο, ποιά ἄλλη θρησκεία μιλᾶ γιὰ θάνατο, ποὺ στὴν οὐσία εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ποιός ἄλλος Θεὸς πεθαίνει γιὰ νὰ ζήσουν οἱ πιστοί του;

Στὴν Ἁγία Γῆ νιώθει κανεὶς τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Χριστός μας γεννήθηκε γιὰ νὰ μπορέση ὡς ἄνθρωπος νὰ πεθἀνη καὶ νὰ μᾶς συναναστήση.

Μπαίνοντας στὸ κουβούκλιο τοῦ Παναγίου Τάφου, κι ἐκεῖ τὰ γόνατα δὲν ὑπακοῦν καὶ τὰ μάτια δακρύζουν. Ἐκεῖ, ἡ ψυχὴ ἀνακατεύεται, τὰ δάκρυα βγαίνουν αὐθόρμητα καὶ ἡ προσευχὴ εἶναι πιὸ θερμή.

Στὴν Ἁγία Γῆ πᾶμε γιὰ νὰ ζήσουμε τέτοιες ἔντονες στιγμές. Νὰ ἀλλάξη ἡ ζωή μας. Μέσα σὲ λίγες μέρες ζοῦμε τὴν Ἁγία Γραφή, Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη.

Πᾶμε ἐκεῖ γιὰ νὰ μεταμορφωθοῦμε, νὰ ζήσουμε τὸ κεφάλαιο τῆς σωτηρίας μας, ὅπως ξεκίνησε στὴν Ναζαρέτ, τὴν ὥρα ποὺ ἐμφανίστηκε στὴν νεαρὴ Μαριὰμ ὁ ἄγγελος γιὰ νὰ τῆς πῆ ὅτι εἶναι ἡ πιὸ χαριτωένη, ἡ πιὸ εὐλογημένη ἀπ’ ὅλες τὶς γυναῖκες, γιατὶ θὰ γεννοῦσε ἕναν εὐλογημένο καρπό.

Ἐκεῖ ἡ Παναγία μας ξεχνᾶ τὰ πάντα καὶ τί θὰ ἔλεγε ὁ κόσμος καὶ λέει τὸ περίφημο ἐγὼ εἶμαι ἡ δούλη τοῦ Κυρίου, ἄς γίνη τὸ θέλημά του.

Αὐτὸς ὁ λόγος της πῆρε ὅλους μας καὶ μᾶς ἔβαλε στὴν τροχιὰ τοῦ παραδείσου.

Ἄλλο σημεῖο ποὺ προκαλεῖ συγκίνηση στὸν Ἁγία Γῆ εἶναι ὁ Ἰορδάνης ποταμός, ἐκεῖ ποὺ βαπτίστηκε ὁ Χριστός μας καὶ φανερώθηκε ἡ Ἁγία Τριάδα.

Τὸ φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, προσκύνημα παλαιοδιαθηκικὸ καὶ νεοδιαθηκικό, ζωντανεύει μέσα μας τὴν συνάντηση τοῦ Κυρίου μας μὲ τὴν Σαμαρείτιδα.

Ἐκεῖ στεκόταν τὸ ἀπόγευμα τῆς 29η2 Νοεμβρίου 1979 ὁ Ἅγιος Φιλούμενος, τότε ἡγούμενος τοῦ προσκυνήματος, ὅταν μπῆκαν στὸν Ναὸ φανατισμένοι Ἑβραῖοι καὶ τὸν ἔσφαξαν. Τὸ σκήνωμά του φυλάσσεται στὸν Ναὸ μέσα σὲ λειψανοθήκη.

Ἔχει εἰπωθεῖ ὅτι ἀκόμα κι ἄν δὲν εἶχε μαρτυρήσει, θὰ ἦταν ἅγιος, γιατὶ δὲν ὑπῆρξε ἁπλᾶ φύλακας τῶν Ἁγίων Τόπων, ἀλλὰ κυρίως φύλακας τῶν Ἁγίων τρόπων.

Ναὸς τῆς Γεννήσεως στὴν Βηθλεέμ. Ἐκεῖ θὰ μεταφερθοῦμε σὲ λίγες μέρες ὅλοι μας, γιατὶ ἀκούγοντας τὰ ὑπέροχα τροπάρια τῶν Χριστουγέννων θὰ ζοῦμε τὴν Βηθλεέμ.

Στὸ σπήλαιο τῆς Γέννησης πρὶν πολλοὺς αἰῶνες στάθηκε ἀνήμερα τῶν Χριστουγέννων ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος, ποὺ ἀσκήτευε ἐκεῖ.

Ἐκείνη τὴν νύχτα τοῦ ἐμφανίστηκε ὁ Κύριος καὶ τοῦ ζήτησε κάτι.Ὅταν ὁ Ἱερώνυμος τρεῖς φορὲς ἀρνήθηκε ὅτι ἔχει κάτι νὰ Τοῦ δώσει, ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: Ἰερώνυμε, θέλω νὰ μοῦ δώσεις τὶς ἁμαρτίες σου. Αὐτὸ τὸ δῶρο ζητᾶ ἁπ’ὅλους μας ὁ Χριστός μας.

Μονὴ τοῦ Ἁγίου Σάβββα. Εἶναι τὸ σημαντικώτερο, τὸ σπουδαιότερο καὶ αὐστηρότερο μοναστήρι ποὺ ἔχουμε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ συνεχόμενη, ἀδιάλειπτη ζωὴ 15 αἰώνων.

Τὸ ὁλόσωμα σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Σάββα ἀναπαύεται ἐκεῖ γιὰ 15 αἰῶνες. Γιὰ ὀκτὼ αἰῶνες ἔλειψε ἀπὸ τὸ μοναστήρι τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου, γιατὶ τὸ εἶχαν πάρει στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ προστατευθῆ ἀπὸ τὶς ἁρπαγὲς καὶ τὶς λεηλασίες ποὺ συνέβαιναν.

Ἀπὸ κεῖ τὸ ἔκλεψαν οἱ σταυροφόροι καὶ τὸ μετέφεραν στὴν Βενετία. Τὸ 1965, κατ’ἀπαίτηση καὶ μὲ παρέμβαση τοῦ Ἁγίου τὸ σκήνωμα ἐπέστρεψε στὸ σπίτι του καὶ τὴν ὥρα ποὺ εἰσέρχονταν στὸν ναὸ τῆς Θεοτόκου, ὁ ἅγιος σήκωσε τὸ κεφάλι του, κοίταξε δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ καὶ ἀναπαυμένος ποὺ γύρισε στὸ σπίτι του ἔγειρε πίσω.

Μονὴ Χοτζεβᾶ. Σκαρφαλωμένο στὰ τείχη μιᾶς ἄγριας χαράδρας. Ἐκεῖ ἀσκήτευσε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νέος Χοζεβίτης, τὸ σκήνωμα τοῦ ὁποίου βρίσκεται στὸ μοναστήρι.

Βηθανία. Ἀπὸ κεῖ κάθε χρόνο ξεκινᾶμε τὸ Πάσχα. Ἐκεῖ ποὺ ὁ Χριστός μας ἀνέστησε τὸν Λάζαρο. Ἔφτασε τὸ νέο στὰ Ἱεροσόλυμα, τὸν ὑποδέχθηκαν μὲ κλαδιὰ τῶν φοινίκων λίγο ἀργότερα, ἀλλὰ ὕστερα απὸ λίγες μέρες τὸν ξέχασαν καὶ τὸν σταύρωσαν.

Τὸ προσκύνημα στὴν Ἁγία Γῆ εἶναι ἀτελείωτο, γιατὶ εἶναι ἀτέλειωτος ὁ ἴδιος ὁ Θεός μας. Τελευταῖο προσκύνημα ὁ Μεγαλομάρτυς Ἅγιος Γεώργιος. Εκεῖ εἶναι ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου καὶ πολλὲς φορὲς μυροβλύζει.

Τελειώνοντας τόνισε ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς θέλει χαρούμενους. Δὲν ὑπάρχει κάτι ἄλλο στὴ ζωὴ ποὺ νὰ μᾶς χαροποιεῖ.

Καὶ οἱ νηστεῖες ποὺ προηγοῦνται τῶν μεγάλων γιορτῶν σκοπὸ ἔχουν νὰ μᾶς προετοιμάσουν καὶ νὰ μᾶς κάνουν χαρούμενους.

Τὸ προσκύνημα στὴν Ἁγία Γῆ δίνει αὐτὴ τὴν χαρά. Ὅλα ὅσα ζοῦμε στὴν Ἐκκλησία μέσα σὲ ἕνα χρόνο, τὰ ζοῦμε σὲ λίγες μέρες σ’ ἕνα προσκύνημα.

Βλέπεις τὰ μέρη αὐτά, τὰ βάζεις στὴν ψυχή σου, ἀφήνεις λίγες χαραμάδες κι ἀλλάζει ἡ ζωή σου.

Σὲ λίγες μέρες θὰ γιορτάσουμε τὰ Χριστούγεννα. Ὁ Χριστὸς θὰ γεννηθῆ, καὶ θὰ γεννηθῆ γιὰ ὅλους μας καὶ θὰ ʼναι μόνος του στὴν φάτνη μὲ τὰ ἄλογα ζῶα καὶ θὰ περιμένει τοὺς ταπεινοὺς ποιμένες, ὅλους ἐμᾶς, γιὰ νὰ πᾶμε κοντά του τὴν ὥρα ποὺ γεννιέται.

Εὐχήθηκε καλὰ καὶ εὐλογημένα Χριστούγεννα καὶ οὐσιαστικὰ καὶ ὁ κύριός μας νὰ γεννηθῆ μέσα μας καὶ νὰ μᾶς ἀνακαινίση.

Μετὰ τὸ πέρας τῆς ὁμιλίας, στὸ Ἐνοριακὸ Ἀρχονταρίκι, ὁ κ. Μαρκούδης ἀπάντησε σὲ ἐρωτήσεις τῶν ἀκροατῶν.

Κατόπιν ἔγινε τὸ Μικρὸ Ἀπόδειπνο μετὰ Χαιρετισμῶν στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ Μονολόγιστη Εὐχή.

Ἡ ἡμέρα ἔκλεισε μὲ Ἀγρυπνία ἀπὸ τὸν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Εὐσέβιο Νεάντζια, Ἐφημέριο τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγ. Μαρίνης Ἡλιουπόλεως.

Ἔψαλε ἡ γυναικεία χορωδία ὑπὸ τὴν δ/νση τῆς κ. Ἀνδρονίκης Λάλου, φοιτήτριας Παιδαγωγικοῦ τμήματος Δημοτικῆς Ἐκπαίδευσης Α.Π.Θ.