Αναστηλώνεται η ιστορική Μονή Διχουνίου, απ΄ ὀπου ξεκίνησε την επανάσταση ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος. Του π. Ηλία Μάκου. Αναστηλώνεται από την Περιφέρεια Ηπείρου η ιστορική Μονή Διχουνίου, στην περιοχή Ραδοβιζίου Ιωαννίνων, που είναι ένα θρησκευτικό μνημείο, αλλά έχει και ιστορική αξία, καθώς από εκεί, όπου κατέληξε να μονάζει καθαιρεμένος, ξεκίνησε το 1611, την αποτυχημένη επανάστασή του ο Μητροπολίτης Τρίκκης Διονύσιος ο Φιλόσοφος, ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο.
Αυτή την περίοδο γίνονται επείγουσες στερεωτικές εργασίες, καθώς το καθολικό της Μονής του αγίου Δημητρίου κινδύνευε με κατάρρευση, αφού η φθορά του χρόνου επέφερε αρκετές ζημιές.
Χρειάστηκε να ξεπεραστούν γραφειοκρατικές διαδικασίες, ώστε να ξεκινήσει το έργο, προϋπολογισμού 400.000 ευρώ.
Στο σημείο, που είναι χτισμένο το μοναστήρι, σμίγουν δύο χούνες και απ’ αυτές ο τόπος ονομάστηκε Διχούνι ή Ντιχούνι ή Ντουχάν.
Ο χρόνος της ίδρυσης του είναι άγνωστος, ωστόσο καταστράφηκε και αφαιρέθηκαν τα κειμήλιά της, όταν η επανάσταση του Διονυσίου καταπνίγηκε στο αίμα, με τον ίδιο, να έχει μαρτυρικό τέλος.
Σύμφωνα με εντοιχισμένη με κεραμίδια χρονολογία, αριστερά και πάνω από την πόρτα του καθολικού του, το σημερινό καθολικό χτίστηκε το 1763 στην ίδια μάλλον τοποθεσία, που άλλοτε ήταν και το παλιό, από το οποίο δεν υπάρχουν σωζόμενα ερείπια.
Αντίθετη, ωστόσο, άποψη έχουν ο Βασ. Πετρόπουλος, ο οποίος υποστηρίζει, στηριζόμενος στην στην παράδοση των περίοικων χωριών, ότι το παλιό μοναστήρι βρισκόταν δύο με τρία χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του σημερινού και ο Θεοφάνης Αγγελίδης, ο οποίος μας πληροφορεί, ότι το σημερινό μοναστήρι απέχει χίλια μέτρα από παλιό, που ήταν αντίπερα στη θέση «Βελέικα» στο Στραγανέτσι.
Πρωτοκτήτορες του μοναστηριού ήταν οι ιερομόναχοι Ζαχαρίας και Άνθιμος, οι οποίοι εικονίζονται στο δυτικό τοίχο του πρόναου (νότιο μέρος).
Στην εικόνα του κυρίως κτήτορα Ζαχαρία, ο οποίος απεικονίζεται να κρατάει στα χέρια του την εκκλησία, υπάρχει η επιγραφή «Ζαχαρίας ιερομόναχος και ηγούμενος του μοναστηριού και κτήτωρ της αγίας μονής ταύτης», ενώ σ’ αυτή του Ανθίμου η επιγραφή: «Άνθιμος ιερομόναχος και ευημερεύοντος της αγίας μονής ταύτης».
Όλα εδώ έχουν μια ιστορική φόρτιση και παραπέμπουν στον Διονύσιο, η προτομή του οποίου δεσπόζει στον εξωτερικό χώρο. Ο Διονύσιος ήλπιζε, παρ’ ότι ο γύπας της σκλαβιάς, που του έτρωγε τα σωθικά. Ήταν και αυτό, μια άλλη αρετή του. Έτσι έπλασε και το όνειρό του για τη λευτεριά της πατρίδας και την ατομική αξιοπρέπεια.
Αλλά μέσα στην απλότητα και στην ερημιά της μονής Διχουνίου πέφτει και ένα φως στην ψυχή του προσκυνητή. Άραγε πόσοι μπορούν να ρουφήξουν και να νιώσουν τη βαθύτερη σημασία από αυτό το περίσσιο φως;
Για να ζήσεις το πνευματικά ανώτερο, πρέπει να προετοιμαστείς να το δεχτείς. Και αφού το δεχτείς, πρέπει να το ζήσεις. Έτσι πορευόμενος έχεις το όφελος πως κέρδισες τον εαυτό σου. Να, η ωφέλεια από τη μαθητεία του ιερού αυτού χώρου.
Προσθήκη σχολίου