Διαβάσετε παρακάτω το Σεπτό Μήνυμα της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος, του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, για την Αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή του Νέου Εκκλησιαστικού Έτους (1η Σεπτεμβρίου). Η ημέρα αυτή έχει αφιερωθεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Ο εορτασμός θεσπίσθηκε με Απόφαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου την 6η Ιουνίου 1989.
Αδελφοί και τεκνα εν Κυριω αγαπητα,
Παρακολουθούσα απο πολλων ετων τας εις τον περιβαλλοντικον τομεα καταστροφικας εν τω κοσμω εξελιξεις, η Μητηρ Αγια του Χριστού Μεγαλη Εκκλησια, γρηγορούσα, πρωτοβούλως ωρισε την αρχην εκαστου εκκλησιαστικού ετους ως ημεραν αφιερωμενην εις την Δημιουργιαν, εις το περιβαλλον, καλούσα κατ᾽ αυτην συμπαντα τον Ορθοδοξον και τον Χριστιανικον κοσμον, να αναπεμπη δεησεις και ικεσιας προς τον Κτιστην των απαντων, ευχαριστηριους μεν δια το μεγα δωρον της Δημιουργιας, ικετηριους δε δια την προστασιαν και σωτηριαν αυτης απο πασης προσβολης ορατης υπο των ανθρωπων και αορατου. Ουτω, λοιπον, και εφετος, κατα την ευσημον ταύτην ημεραν, απο του Οικουμενικού Θρονου, υπομιμνησκομεν την αναγκαιοτητα ευαισθητοποιησεως ολων ενωπιον των οικολογικων προβληματων τα οποία αντιμετωπιζει σημερον ο πλανητης μας.
Η σημερινη ραγδαία τεχνολογικη προοδος και αι δυνατοτητες και ευκολιαι, τας οποίας παρεχει αυτη εις τον συγχρονον ανθρωπον, δεν πρεπει να μας αποπροσανατολιζουν, ωστε να μη αναλογιζωμεθα σοβαρως, προ εκαστου τεχνολογικού εγχειρηματος, τας επιβαρυνσεις τας οποίας αυτο προκαλεί εις το φυσικον περιβαλλον και εις τον πολιτισμον, και εν γενει πασας τας συναφείς δυσμενείς επιπτωσεις, αι οποίαι δυνανται να ειναι –και αποδεικνυεται οτι ειναι– λιαν επικινδυνοι και καταστροφικαι δια την κτισιν και δια την ζωην των εμβιων επι της γης οντων.
Την αναγκαιοτητα ταύτην, αλλωστε, διεκηρυξαμεν και οι αδελφοί Προκαθημενοι και Ιεραρχαι των κατα τοπους Αγιων Ορθοδοξων Εκκλησιων και κατα την εν ευλογιαις συνελθούσαν κατα τον παρελθοντα Ιουνιον εν τη μεγαλονησω Κρητη υπο την προεδρείαν του Οικουμενικού Πατριαρχου Αγιαν και Μεγαλην Συνοδον, επισημαναντες εν τη Εγκυκλιω αυτης οτι «δια της συγχρόνου αναπτύξεως των επιστημων καί της τεχνολογίας, η ζωή μας αλλάζει ριζικως. Καί ό,τι επιφέρει αλλαγήν εις τόν τρόπον ζωης του ανθρώπου, απαιτεί από μέρους του διάκρισιν, εφ᾽ όσον, εκτός των σημαντικων ευεργεσιων… είμεθα επίσης αντιμέτωποι καί μέ τάς αρνητικάς επιπτώσεις της επιστημονικης προόδου», μεταξυ των οποίων και η απειλη ή και η καταστροφη του φυσικού περιβαλλοντος.
Απαιτείται συνεχης εγρηγορσις, καταρτισις και διδασκαλια, ωστε να γινεται σαφης η σχεσις της σημερινης οικολογικης κρισεως με τα ανθρώπινα πάθη της πλεονεξίας, της απληστίας, του εγωισμού, της αρπακτικης διαθεσεως, των οποίων παθων αποτελεσμα και καρπος ειναι η βιουμενη περιβαλλοντικη κρισις. Αποτελεί, ως εκ τουτου, μονοδρομον η επιστροφη εις το αρχικον καλλος της ταξεως και της οικονομιας, της εγκρατείας και της ασκησεως, τα οποία και δυνανται να οδηγησουν εις την σωφρονα διαχείρισιν του φυσικού περιβαλλοντος. Ιδιαιτερως, η απληστια δια την ικανοποίησιν των υλικων αναγκων οδηγεί μετα βεβαιοτητος εις την πνευματικην πτωχευσιν του ανθρωπου, η οποία συνεπαγεται την καταστροφην του περιβάλλοντος: «Αι ρίζαι της οικολογικης κρίσεως ειναι πνευματικαί καί ηθικαί, ενδιάθετοι εις την καρδίαν εκάστου ἀνθρώπου», επεσημανεν η ειρημενη Αγια και Μεγαλη Συνοδος της Ορθοδοξου Εκκλησιας, απευθυνομενη εις τον συγχρονον κοσμον, «ο δε ποθος της συνεχούς αυξησεως της ευημεριας και η αμετρος καταναλωσις αναποφεύκτως οδηγούν εις την δυσαναλογον χρησιν και την εξαντλησιν των φυσικων πορων» (Βλ. αποφασιν επι του κειμενου «Αποστολη της Εκκλησιας»).
Συναφως, τελούντες σημερον, αδελφοί και τεκνα εν Κυριω αγαπητα, την μνημην του Οσιου Συμεων του Στυλιτου, του μεγαλου τουτου στυλου της Εκκλησιας μας, το μνημείον του οποίου, οπως και ετεροι θαυμαστοί αρχαιολογικοί χωροι εν Συρια και εν τω κοσμω παντι, ως ο περιφημος της αρχαίας Παλμυρας, συγκαταλεγομενοι μεταξυ των κορυφαίων παγκοσμιως μνημείων πολιτισμικης κληρονομιας, υπεστησαν την βαρβαροτητα και τα δεινα του πολεμου, επισημαίνομεν και εν εξ ισου σημαντικον προβλημα: την κρισιν πολιτισμού, η οποία κατα τα τελευταία ετη αποβαίνει παγκοσμιος. Αλλωστε, Περιβαλλον και Πολιτισμος ειναι εννοιαι και αξιαι παραλληλοι και αλληλοπεριχωρούμεναι. Ο περιβαλλων την ανθρωποτητα κοσμος εδημιουργηθη δια του μονολεκτικού προστακτικού λογου του Θεου «Γενηθητω» (πρβλ. Γεν. α΄, 3,6,14). Ο πολιτισμος εδημιουργηθη υπο του προικισθεντος δια λογικού νοος ανθρωπου, ως εκ τουτου δε, και ο προς αυτο σεβασμος ειναι αυτονοητος και επιβεβλημενος, εφ᾽ οσον μαλιστα ο ανθρωπος ειναι και τιμαται ως η κορωνις της Θείας Δημιουργιας.
Διο και οφειλετικως απο του Ιερού τουτου Κεντρου της Ορθοδοξιας, του θησαυριζοντος μοναδικην παραδοσιν και διατηρούντος τας ευρυτερων παραμετρων αξιας της πολιτισμικης κληρονομιας, εφιστωμεν την προσοχην παντων των υπευθυνων και παντος ανθρωπου εις την αναγκαιοτητα της προστασιας, παραλληλως προς το φυσικον περιβαλλον, και της παγκοσμιου πολιτισμικης κληρονομιας, η οποία ευρισκεται εν κινδυνω, εξ αιτιας της κλιματικης αλλαγης, των πολεμικων συρραξεων ανα την υφηλιον αλλα και αλλων αιτιων.
Οι πολιτισμικοί θησαυροί, οι οποίοι ως μνημεία θρησκευτικα και πνευματικα, αλλα και, ως διαχρονικη εκφρασις του ανθρωπινου νοος, ανηκουν εις απασαν την ανθρωποτητα και οχι αποκλειστικως εις τα κρατη εντος των συνορων των οποίων ευρισκονται, διατρεχουν τους αυτους κινδυνους προς το περιβαλλον και, ως εκ τουτου, η μεριμνα δια την προστασιαν του τε περιβαλλοντος και των ατιμητων αξιων του πολιτισμού κρινεται επιβεβλημενη, δια το ευ ζην της ανθρωποτητος ολοκληρου.
Η φθορα και καταστροφη ενος πολιτισμικού μνημείου μιας χωρας πληγωνει την οικουμενικην κληρονομιαν της ανθρωποτητος∙ ως εκ τουτου, ειναι χρεος και καθηκον παντος ανθρωπου, ιδιαιτερως ομως εκαστου πεπολιτισμενου κρατους, να ενισχυση τα μετρα προστασιας και διατηρησεως εις το διηνεκες των μνημείων αυτου. Οθεν, ειναι απαραίτητον πασα συντεταγμενη Πολιτεία δικαιου και νομιμοτητος να αποφεύγη ενεργείας, αι οποίαι προσβαλλουν την ακεραιοτητα των «παγκοσμιων μνημείων» αυτης και αλλοιωνουν τας αυλους αξιας τας οποίας εκαστον τουτων εκπροσωπεί.
Συνειδητοποιούντες τήν πανορθοδοξως διακηρυχθείσαν «μεγίστην ευθύνην ημων νά παραδώσωμεν εις τάς επερχομένας γενεάς βιώσιμον φυσικόν περιβάλλον καί τήν χρησιν αυτου κατά θείαν βούλησιν καί ευλογίαν» (Εγκυκλιος Αγιας και Μεγαλης Συνοδου) και οτι «οχι μονον αι σημεριναί, αλλα και αι μελλοντικαι γενεαι εχουν δικαιωμα επι των φυσικων αγαθων, τα οποία μας εχαρισεν ο Δημιουργος» (αποφασις Αγιας και Μεγαλης Συνοδου «Αποστολη της Εκκλησιας»), προσκαλούμεν παντας εις επιστρατευσιν δυναμεων, και ιδιαιτερως της προσευχης, εις τον αγωνα δια την προστασιαν του περιβαλλοντος υπο την ευρυτεραν εννοιαν αυτου, ήτοι ως αρμονικην συζευξιν φυσικού και ανθρωπογενούς πολιτιστικού περιβαλλοντος, και ικετεύομεν τον Κυριον ημων Ιησούν Χριστον, ωστε με τας πρεσβείας της Υπεραγιας Θεοτοκου της Παμμακαριστου, την φωνην του βοωντος εν τη ερημω Ιωαννου του Προδρομου και την μεσιτείαν Συμεων του Στυλιτου και παντων των Αγιων, να φυλαττη τον κοινον φυσικον και πολιτισμικον οικον ημων απο πασης επερχομενης απειλης και καταστροφης και να παρεχη αδιαλείπτως πλουσιως εκχεομενην την ευλογιαν Αυτου εις αυτον.
Εν κατανυξει ψυχης και εν προσευχη καρδιας, μετα παντων των πιστων, δεομενοι του Δημιουργού της Κτισεως, της ορατης και της αορατου, της νοητης και της νοουμενης, να χαριζη «ευκρατους και επωφελείς τους αερας, ευμετρα δε και γαληνα τα υετια υδατα, προς δαψιλη καρποφοριαν της γης» και να παρεχη εις τον κοσμον απαντα «ειρηνην βαθείαν, ειρηνην την παντα νούν υπερεχουσαν», επικαλούμεθα επι παντας ανθρωπους και επι τον Οικον της γης την Χαριν και το απειρον Ελεος του Θεου.
Προσθήκη σχολίου