Το Μέτσοβο τίμησε το λόγιο αρχιμανδρίτη Μόδεστο Πέρτσαλη, 70 χρόνια μετά την κοίμησή του... Του π. Ηλία Μάκου. Ο αείμνηστος αρχιμανδρίτης Μόδεστος Πέρτσαλης (1889-1954), Μετσοβίτης στην καταγωγή, διακόνησε με πολλή ιερότητα και μεγάλη ιερατική ευσυνειδησία το ναό της Αγίας Παρασκευής Μετσόβου, επί 25 χρόνια (1929-1954, οπότε σε τροχαίο δυστύχημα βρήκε τραγικό θάνατο).
Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης εβδομήντα ετών από την εκδημία του τελέστηκε την Κυριακή, στον ναό Αγίας Παρασκευής Μετσόβου, (υπάρχει η προτομή του στο Μέτσοβο), μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής του και ακολούθησε επιμνημόσυνος λόγος από τον ομότιμο καθηγητή του Α.Π.Θ. Μιχάλη Τρίτο με θέμα «Μόδεστος Πέρτσαλης (1889-1954), ένας λόγιος Μετσοβίτης κληρικός».
Ο κ. Τρίτος, με τα ταλέντα, που διαθέτει, σκιαγράφησε πλήρως την προσωπικότητα του αείμνηστου αρχιμανδρίτη, που υπήρξε δεσπόζουσα μορφή στο Μέτσοβο.
Διακρίθηκε όχι μόνο για την υψηλή θεολογική του μόρφωση, ήταν απόφοιτος της περιώνυμης Σχολής της Χάλκης, αλλά και για τον αλτρουισμό του, που είχε, μέσω της ποιμαντικής, κοινωνικές προεκτάσεις, αλλά και για τον πατριωτισμό του σε χρόνια δύσκολα και διχαστικά.
Αναλογιζόμενος κανείς τη γνήσια ζωή και τον αγωνιώδη αγώνα του αλησμόνητου αρχιμανδρίτη, όπως τα περιέγραψε με ακρίβεια και αληθινή προσέγγιση ο κ. Τρίτος, αντιλαμβάνεται ότι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο κυρίαρχη γίνεται μέσα μας η ιδέα ότι στη σύγχρονη Ελλάδα υπάρχουν λίγα συστατικά από τον ατόφιο εαυτό της, με αποτέλεσμα να λιγοστεύουν η Ορθοδοξία και η Ελληνικότητα, δύο αξίες, που υπερασπίστηκε χωρίς περιστροφές ο αρχιμανδρίτης Μόδεστος.
Ο χώρος της κλησης και της χάρης, ο χώρος των βουλών του Θεού, θα στέκεται πάντα απέραντος, ανερμήνευτος, ανερεύνητος. Για τούτο η χάρη θα κάνει πάντα την παρουσία της απροσδόκητα.
Και την έκανε αυτή την παρουσία στην περίπτωση του αείμνηστου π. Μόδεστο Πέτσαλη, ο οποίος αναδείχθηκε χαρισματικός και αξιοσέβαστος σε πλάτος και σε βάθος. Από την πρώτη ώρα θρονιάστηκε στις ψυχές των συμπατριωτών του Μετσοβιτών, απλοϊκών ανθρώπων, και τους έκανε να νιώσουν θεία αίσθηση, προσφέροντάς τους το ήρεμο και απλό ευαγγελικό μήνυμα με χειροπιαστές εκφράσεις και κυρίως με τις πράξεις ζωής του.
Ορθά, λοιόν, ο ομότιμος καθηγητής Μιχάλης Τρίτος τον παρουσίασε ως εμπνευσμένο και σοφό κληρικό με φλόγα αναμμένη και καιομένη μέσα του, ο οποίος αν και ήξερε πως ήταν οστράκινο σκεύος, με τη δύναμη της ψυχής του, υπηρέτησε θαυμαστά το θείο έργο.
Και απέδειξε με την ίδια τη βιοτή του πως οι χίμαιρες του ορθολογισμού και της υλοφροσύνης, που διαδίδουν και αναμασούν κάποιοι, είναι ατελέσφορες και αδιέξοδες. Λύση είναι ο δρόμος του Θεού, με την άρνηση της κακίας, την αγάπη και την τήρηση του θελήματος του Θεού. Αυτό το δίδαγμα-μήνυμα αποτέλεσε την κεντρική ιδέα και το βασικό σκοπό της ζωηροτάτης και υπερθερμουργού δράσης του.
