28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ: Στην Κλεισούρα και στους Βουλιαράτες τιμήθηκαν οι νεκροί στρατιώτες του έπους του '40. Του π. Ηλία Μάκου. Με επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων στην Κλεισούρα και στους Βουλιαράτες Αργυροκάστρου τιμήθηκαν οι νεκροί στρατιώτες του έπους του '40. Ο κεντρικός εορτασμός έγινε στους Βουλιαράτες, όπου στο ναό του αγίου Αθανασίου εψάλη δοξολογία χοροστατούντος του Μητροπολίτου Αργυροκάστρου Δημητρίου.
Στη συνέχεια ακολούθησε μαθητική παρέλαση μέχρι το στρατιωτικό νεκροταφείο, όπου τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση στο Μνημείο Πεσόντων από τον Μητροπολίτη Αργυροκάστρου Δημήτριο, ενώ μαθητές και μαθήτριες παρουσίασαν εορταστικό πρόγραμμα με ποιήματα, αφηγήματα και τραγούδια.
Από πλευράς αλβανικής κυβέρνησης χαιρέτησε ο περιφερειάρχης Αργυροκάστρου Οδυσσέα Κότε, ενώ από ελληνικής πλευράς ήταν παρών ο γενικός γραμματέας Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας Ιωάννης Χρυσουλάκης, που απηύθυνε μήνυμα εκ μέρους της κυβέρνησης. Επίσης ο βουλευτής Θεσπρωτίας της Ν.Δ. Βασίλης Γιόγιακας εκπροσώπησε τον πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων Κων/Τασιούλα.
Εξάλλου ο υφυπουργός Περιβάλλοντος Γιώργος Αμυράς βρέθηκε στη γιορτή των μαθητών του σχολείου στους Βουλιαράτες, καθώς και στη δενδροφύτευση που ακολούθησε στους Τεριαχάτες, με 245 δεντράκια, που δωρἠθηκαν από την Ελλάδα στο δήμο Δρόπολης Πωγωνίου.
Επετειακές εκδηλώσεις έγιναν και στη Λιβαδειά Αγίων Σαράντα, με τραγούδια, χορούς και προβολή οπτικοακουστικού υλικού.
Το «ΟΧΙ» του 1940 είναι ένα ορόσημο στην ιστορία μια μεγάλη στιγμή, ένας σταθμός δόξας και τιμής, που, ειδικά, στις μέρες μας δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Η 28η Οκτωβρίου του ’40 ήταν η ημέρα, που έδωσε την ευκαιρία στον ελληνικό λαό, να πάρει θέση στα δραματικά παγκόσμια γεγονότα, κάτι, που οφείλει να είναι έτοιμος να επαναλάβει, όταν και αν χρειαστεί.
Και δίδαξε στους λαούς της πολιτισμένης Δύσης, πως να εξασφαλίζουν, και με τη ζωή τους ακόμη, τα ιδανικά της ζωής. Μια διδαχή, που την περίοδο, αυτή, είναι επίκαιρη, παρά ποτέ.
Τι στιγμές ηρωισμού, οι στιγμές του 1940. Με πατριωτική και ψυχική έξαρση. Ενωμένοι όλοι στο μεγαλείο της ανδρείας.
Καθένας, από τα βουνά της Πίνδου έως τα βουνά της Αλβανίας, από τους κάμπους έως τις λαγκαδιές, ήταν πολεμιστής, που κρατούσε το όπλο με το δάχτυλο στη σκανδάλη ή εφορμούσε με τη λόγχη, για να διώξει τον εχθρό, που ενώ θεωρούσε πως θα κάνει…περίπατο με την ισχύ του, καταποντίστηκε. Ας το έχουν αυτό υπόψη τους οι επίδοξοι “κατακτητές”, γιατί η ιστορία μιλά…
Πιο πίσω γυναίκες στο πρόχειρο χειρουργείο ή με το μουλάρι φορτωμένο βαριά πολεμικά σύνεργα και τα κιβώτια των πυρομαχικών στην πλάτη, στα απρόσιτα στα δύσβατα μονοπάτια των βουνοκορφών, ή με τη βελόνα του πλεξίματος και την κάθε είδους εκδήλωση συμπαράστασης, έδιναν κι εκείνες τον κοινό αγώνα, αποτελούσαν και αυτές μια έπαλξη αντίστασης.
Στα μετόπισθεν άλλος με το τσαπί, άλλος με τα εργαλεία της τέχνης του, άλλος με την πένα του, μάχονταν ο καθένας με τον τρόπο του και σύμφωνα με τις δυνατότητές του.
Οι νεκροί ήρωες, οι τιμημένοι νεκροί, που έχυσαν το αίμα τους και έπεσαν στο μέτωπο, μέσα από τους τάφους τους, “αγωνιούν” να μην εξανεμιστούν οι καρποί της νίκης του 1940.
Θυσιάστηκαν, βέβαια, για να αποκρουσθούν οι επιδρομείς, που ζήτησαν να μας κατασπαράξουν, αλλά και για να βγει κάτι παραπάνω από αυτό. Να προβάλει καρπός των τόσο θυσιών μια Ελλάδα άξια των θυσιών, που έγιναν.
Με τα ίδια ιδεώδη, με την ίδια πίστη, με τον ίδιο ενθουσιασμό, με το ίδιο αίσθημα ευθύνης, με την ίδια έμπνευση από τις εθνικές μας παραδόσεις, με την ίδια ακτινοβολία, με την ίδια φωτεινότητα, με το ίδιο φρόνημα, με το ίδιο βίωμα, θα δείξουμε και πάλι το δρόμο της ειρήνης και της ελευθερίας. Το επιτάσσουν οι καιροί.
Και χρειάζεται να καταλάβουμε ότι η μάχη δεν γίνεται μόνο στα πολεμικά πεδία.
Γίνεται και μέσα στις ψυχές, γίνεται στα αυτιά, που πρέπει να ξεβουλώσουν, στα μάτια, που πρέπει να ανοίξουν, στο ηθικό, που πρέπει να τονωθεί, στα παράλυτα γόνατα, που πρέπει να μείνουν αλύγιστα, στις “πνιγμένες” καρδιές, που πρέπει να αναπνεύσουν και πάλι τον καθαρό αέρα της αλήθειας, για να ζωογονηθούν.
Ας νιώσουμε ότι η μάχη αυτή η πνευματική, είναι ακριβώς ό,τι και η άλλη, η στρατιωτική, μάχη. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Λαοί, που παθαίνουν απώλεια μνήμης και παύουν να θυμούνται τις ρίζες και την ιστορία τους ή αγνοούν το παρελθόν στο βωμό της σκοπιμότητας του παρόντος, δεν έχουν μέλλον, εξαφανίζονται στο ιστορικό σκοτάδι.
Η 28η Οκτωβρίου 1940 και η επέτειος του ΟΧΙ είναι ένα δυνατό κέντρισμα της εθνικής μνήμης, για να νιώσουμε βαθύτερα τι μας αξίζει και να ατενίζουμε το μέλλον με το μέτωπο ψηλά.
πάτερ Ηλίας Μάκος
