Κάποτε ο άγιος Σιλουανός συνάντησε ένα ασκητή ο οποίος είχε το χάρισμα της κατανύξεως και έχυνε πολλά δάκρυα κάθε μέρα όταν σκέπτονταν τα πάθη και τον Σταυρό του Κυρίου.
– Είναι καλό να προσεύχομαι για τους νεκρούς;
Ρώτησε ο άγιος.
Εκείνος αναστέναξε και είπε.
– Εάν θα ήταν δυνατό να έβγαζα όλους από τον Άδη τότε θα αναπαυόμουν και θα χαιρόταν η ψυχή μου.
Τότε έκανε μια χειρονομία σαν να μάζευε στάχυα και δάκρυσε.
