Μαύρισε ο ουρανός από τους καπνούς και τα αποκαΐδια, μαύρισε και η καρδιά μας.
Οι φωτιές στην Εύβοια καίγοντας χιλιάδες στρέμματα απείλησαν και την Ιστορική Μονή του Οσίου Δαυίδ και του Αγίου Ιάκωβου του Τσαλίκη.
Βλέποντας να έχει ξεσπάσει η πυρκαγιά στα γύρω χωριά, ο ηγούμενος Γαβριήλ, προσπάθησε να έρθει σε επαφή με δημοσιογράφους και γνωστούς που είναι σε απευθείας επικοινωνία με τους αρχηγούς και τους υπουργούς, προκειμένου να στείλουν πυροσβεστική βοήθεια, όπως ανέφερε ο ίδιος. Ακόμα και στον Χαρδαλιά έστειλε μήνυμα, χωρίς να λάβει απάντηση.
«Κυριολεκτικά μας έχουν αφήσει στο έλεος του Θεού», είπε χαρακτηριστικά και τόνισε ότι δεν έχει πάει εναέρια βοήθεια, ούτε πυροσβεστικό όχημα. Ζήτησε ακόμα και από τους δημοσιογράφους να μεσολαβήσουν.
Το «μας έχουν αφήσει στο έλεος του Θεού» που είπε ο ηγούμενος Γαβριήλ, ως κάτι αρνητικό, με την ταυτόχρονη αγωνία του να φτάσει ανθρώπινη βοήθεια, φανέρωσε το έλλειμμα. Αυτό το έλλειμμα πίστης…
Όλες τις πόρτες χτύπησε ο ηγούμενος Γαβριήλ, αλλά όλες παρέμεναν ερμητικά κλειστές. Σαν κάτι να ήθελε ο Κύριος να του πει…
Μέσα μας αυθόρμητα, αντήχησαν τα λόγια του μακαριστού Γέροντά μας π. Νικολάου Μανώλη, ο οποίος έλεγε χαρακτηριστικά σε ομιλία του «Υπάρχει μεγαλύτερο, ωραιότερο, σπουδαιότερο πράγμα από το να σε αφήνουν στο έλεος του Θεού!»
Ο Ηγούμενος του Μοναστηριού που δεν θεώρησε αρκετό, το έλεος του Θεού να προστατεύσει την Μονή, μόλις η φωτιά κύκλωσε το Μοναστήρι, το εγκατέλειψε μαζί με την αδελφότητα, παίρνοντας μαζί Άγια Λείψανα μερικές άγιες Εικόνες
Αν όμως υπήρχε πίστη! Τότε… θα απολάμβανε το θαύμα!
Το θαύμα το έφερε το έλεος του Θεού και ήταν αυτό που σταμάτησε την φωτιά ξαφνικά, μόλις αυτή πλησίασε στον εξωτερικό περίβολο του Μοναστηριού! Ακριβώς εκείνη τη στιγμή άλλαξε η κατεύθυνση του αέρα και οι φλόγες στράφηκαν προς την αντίθετη μεριά από αυτήν που ήταν το Μοναστήρι.
Η Χάρις των Θαυματουργών Αγίων της Μονής, τα άγια λείψανά τους, η Αγία Τράπεζα με το Άγιο Αρτοφόριο, ο χώρος των παλαιών αγιασμένων μοναχών και οι θερμές, καρδιακές προσευχές των απλών πιστών που είλκυσαν το έλεος του Θεού, προστάτευσαν το Μοναστήρι.
Έτσι όσο εμπιστευόμαστε το Θεό τόσο λαμβάνουμε τις θείες δωρεές Του.
Μακάριοι θα είμαστε και θα ζούμε θεάρεστα όταν κατά πάντα εμπιστευόμαστε την πρόνοια και το έλεος του Θεού. Και αυτό ισχύει και στις μέρες μας όπου αρνούμαστε την προστασία του Θεού και δεχόμαστε και τηρούμε τα βλάσφημα μέτρα μέσα στους Ναούς, τις μάσκες και όλα τα σχετικά. Αυτά που συμβαίνουν είναι τα καμπανάκια που πρέπει να μας ξυπνήσουν από τον πνευματικό λήθαργο που βρισκόμαστε.