«Ελθέ ο Μόνος προς μόνον»

Όπως γράφουν και διαβάζουμε, πολλοί συνάνθρωποί μας παραδίδουν την ψυχή τους «στο στόμα των κοινωνικών δικτύων», για να ρωτήσουν και να πουν ο ένας στον άλλον τον πόνο τους και τον καημό τους, και να «μοιραστούν» τη δυστυχία και «ντροπή» τους, «γιατί δεν είναι δυνατοί!».

Κατά αντικειμενική, ωστόσο, εκτίμηση, την οποία έχω κι εγώ, αυτοί οι συνάνθρωποί μας αξίζουν συγχαρητηρίων και επαίνων, γιατί είχαν την τόλμη και το θάρρος να «εξομολογηθούν» δημόσια, και να εκφράσουν τον ασίγαστο και επίμονο πόνο τους, για το βάρος του ψυχικού φορτίου που κουβαλάνε.

Έχω, όμως, την αίσθηση ότι έκαναν μία ουσιώδη παράλειψη, δεν έκρουσαν τη θύρα που θα έπρεπε να κρούσουν.

Απευθύνθηκαν στους «διπλανούς» και τους «άγνωστους» του διαδικτύου για να «μοιραστούν» μαζί τους τα ψυχικά τους προβλήματα! Ωστόσο, το ζητούμενο δεν είναι μόνο το «μοίρασμα» του πόνου, αφού, άλλωστε, τις περισσότερες φορές αυτό το μοίρασμα γίνεται πολλαπλασιαστής του πόνου, αλλά το πώς θα απεξαρτηθεί-απελευθερωθεί από το δυσβάσταχτο φορτίο του ο βασανισμένος άνθρωπος, πώς, δηλαδή, θα μπορέσει, εν τέλει, να θεραπευθεί.

Όταν, λοιπόν, «εις το πέλαγος το αχανές (της ψυχικής υγείας κυρίως) περικείμεθα», θα αφήσουμε την ψυχή μας «στο στόμα» των κοινωνικών δικτύων, όπως λένε και γράφουν, ή στην κουβέντα με τους διπλανούς και τους ανώνυμους του διαδικτύου;

Αναμφίβολα, όχι!

Όλες οι προσεγγίσεις μπορεί να είναι, υπό προϋποθέσεις, σωστές. Η απαλλαγή, ωστόσο, του ανθρώπου από το άγχος και τον πόνο, είναι στα χέρια της Ιατρικής Επιστήμης και του ειδικού γιατρού της Ψυχικής Υγείας, του γιατρού, όμως, που νοιάζεται, που δουλεύει και παλεύει για να πολεμήσει την ασθένεια της ψυχής, ενώ για τον άνθρωπο που έχει πίστη ασάλευτη και απλάνευτη, και γνώση αψεγάδιαστη και εμπειρική, η θεραπεία από κάθε ασθένεια, και κυρίως από ασθένεια ψυχική, είναι στα χέρια του πάσχοντος πιστού και του Θεού ιδιαιτέρως, γιατί μόνο ο Θεός Πατέρας γνωρίζει απολύτως τα άδυτα των αδύτων της ψυχής και των παθών του άρρωστου παιδιού Του.

Και είναι πράγματι άξιο απορίας ο άρρωστος ψυχικά άνθρωπος να ψάχνει για τη θεραπεία της ψυχής του στο διαδίκτυο και να αγνοεί και να περιφρονεί Εκείνον που πόνεσε, όσο κανείς άλλος, και θυσιάστηκε στο Σταυρό για τις αμαρτίες και τις κακίες όλων των ανθρώπων, Εκείνον μάλιστα που βαδίζει πάντα δίπλα στον βασανισμένο, πονεμένο και μοναχικό άνθρωπο, και δεν παύει να του λέει:

«Εγώ Πατήρ, Εγώ αδελφός, Εγώ νυμφίος, Εγώ οικία, Εγώ τροφέας, Εγώ θεμέλιο. Παν όπερ αν θέλεις Εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστής. Εγώ δουλεύσω. Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και μήτηρ. Πάντα Εγώ. Μόνον οικείως και προς Εμέ. Εγώ πένης διά σε, επί τάφου διά σε, άνω υπέρ σου ετυγχάνω τω Πατρί, κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός. Πάντα μοι συ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος. Τι πλέον θέλεις;» (Ιησούς Χριστός κατά Χρυσόστομον)

Γι’ αυτό και το πιστό παιδί του Θεού, που είναι μόνο και πάσχει, με ταπείνωση και μετάνοια, αλλά και με ευγνωμοσύνη λέει στον Φιλόστοργο και Φιλάνθρωπο Θεό-Πατέρα:

«Ελθέ ο Μόνος προς μόνον, ότι μόνος ειμί καθάπερ οράς, ελθέ ο ποιήσας και χωρίσας με μόνο επί της γης» (Συμεών ο νέος Θεολόγος).

«Έλα Κύριε, Μοναδικέ Χριστέ μου, έλα σε εμένα, που όπως βλέπεις είμαι ένας μοναχικός άνθρωπος και πολλές φορές νιώθω απέραντο πόνο στην αφόρητη μοναξιά μου, γιατί δεν μπορούν άλλοι να μπουν στην ψυχή μου. Έλα, λοιπόν, Εσύ να με συντροφεύσεις και να μου δώσεις χαρά.»

Και αυτή η μοναχική, αλλά πιστή ψυχή, γονατίζει μπροστά στο Σταυρό του πονεμένου Θεού-Πατέρα, και με βαθειά ταπείνωση και ευλάβεια Του λέει:

«Γονατίζω μπροστά Σου Κύριε, με το σώμα και την ψυχή μου, και εξομολογούμαι τις αμαρτίες μου.

Σκύψε κι Εσύ, σε παρακαλώ, και άκουσε τη δέησή μου και συγχώρησέ με.

Αμάρτησα, ανόμησα, επλημμέλησα, παρώξυνα και παραπίκρανα Εσένα τον Κύριο, τον Κύριό μου και τροφέα μου και προστάτη μου.

Δεν υπάρχει ίχνος κακίας που δεν έκανα με έργα και με λόγο, εν γνώσει και αγνοία και με ενθυμήσεις και σκέψεις πονηρές, και όσες φορές υποσχέθηκα να μετανοήσω, άλλες τόσες φορές ξανάκανα τα ίδια.

Από τα νειάτα μου και μέχρι σήμερα άνοιξα τις πόρτες της ψυχής μου στις άτοπες επιθυμίες, δούλευσα στις αχαλίνωτες ορμές και βρώμισα την ψυχή μου με τα πάθη της ατιμίας που διέπραξα.

Η καρδιά μου συντρίβεται και η ψυχή μου βουλιάζει στην απορία γιατί με τόσα και τέτοια αμαρτήματα που έκανα, ούτε ένα μικρό έργο μετάνοιας δεν παρουσίασα.

Γι’ αυτό είναι ταραγμένη η ψυχή μου, γεμάτη οδύνη και κατήφεια.

Κι όμως ελπίζω στη σωτηρία μου.

Ελπίζω στην αγάπη Σου.

Ελέησέ με Κύριε, με το Μέγα έλεός Σου.»

Μόνο, έτσι, με σιγουριά θα φεύγει από την ταραγμένη ψυχή του ανθρώπου το βασανιστικό βάρος της οδύνης και της κατήφειας, του πόνου και της μοναξιάς, καθώς θα ακούει μυστικά στα βάθη της ψυχής του τον παρήγορο λόγο του Θεού να του λέει:

Ούτε και τώρα θα χαθείς!

Εγώ θα σε στηρίξω

και στο βιβλίο της ζωής

θα γράψω το όνομά σου

δεν πρόκειται να το σβήσω

γιατί, σε Αγαπώ!

Μέσα σ’ αυτήν την άγια συνάντηση της ευσπλαχνίας του Θεού και της μετάνοιας του μοναχικού και πονεμένου ανθρώπου, η μοναξιά και η λύπη γίνονται χαρά και ευλογία, και το φορτίο το ασήκωτο της δυστυχίας και του πόνου, ύμνος και ποίημα που λέει:

Στις θλίψεις πάντα Κύριε,

νιώθω να ‘σαι κοντά μου

να γίνεται παρηγοριά ο λόγος Σου

γαλήνη στην καρδιά μου.

…

Όταν στη δίνη της ψυχής

και μέσα στις φουρτούνες

των πολυτρόπων μου δεινών

ο φρόνιμος ο λογισμός,

αχτίνα από το φως Σου,

δεν παύει να μου λέει:

Μη σε φοβίζει η θύελλα

θα φύγει, θα περάσει.

…

Πλαταίνει, τότε, η καρδιά

αντιφεγγίζει η χαρά

κι η ξεχασμένη ελπίδα.

Οι λύπες γνώση κι αλήθεια γίνονται,

και της ψυχής τα τραύματα

θα γίνουν όλα θαύματα-

Αναστάσιος Γ. Λέκκας

συν. Δικηγόρος

Πειραιάς 13/2/2023