Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Όχι ράθυμοι και ερασιτέχνες χριστιανοί

Μια φορά με ρώτησε: «Δε μου λες, για να σπουδάσει κανείς δικηγόρος, πόσα χρόνια χρειάζονται;». Του απάντησα. Με ξαναρώτησε: «Για να σπουδάσει χημικός, μηχανικός, γιατρός, πόσα χρόνια χρειάζονται;». Του απάντησα αναλόγως, απορώντας για τη φύση των ερωτήσεών του. Κι ο Γέροντας κατέληξε: «Εμείς, για να σπουδάσουμε, για να μάθουμε το θέλημα του Θεού και να το εφαρμόσουμε;». Κατάλαβα τι εννοούσε και ντράπηκα να του απαντήσω. Τι να του πω; Ότι οι πιο πολλοί από μας τους πιστούς είμαστε ράθυμοι, χλιαροί, «ερασιτέχνες χριστιανοί»; Το ήξερε. Και μου το είπε: «Δεν γίνεται κανείς χριστιανός με την τεμπελιά. Χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά».

Ο ίδιος ήταν υπόδειγμα, χωρίς να αυτοπροβάλλεται. Είχε αφιερώσει με ζήλο, όλα τα χρόνια της μακράς ζωής του στο να σπουδάζει και να ζει τον Χριστό. Ήταν εργατικός, σωματικά και πνευματικά, και ήθελε να μεταδώσει τη φιλεργία και στους άλλους. Πίστευε ότι η αργία οδηγεί στην ακηδία και αυτή σε πολλές αρρώστιες, ψυχικές και σωματικές. Συνιστούσε την εργασιοθεραπεία. Ιδιαίτερα σε όσους είχαν αποδιοργανωθεί και απελπισθεί. Για τον Γέροντα, ποτέ δεν ήταν αργά για ένα νέο ξεκίνημα. Θεωρούσε μάλιστα την διάψευση των κοσμικών ελπίδων και τη συντριβή του εγωισμού σαν την καλύτερη προϋπόθεση γι’ αυτό το ξεκίνημα. Ήθελε για όλους μας να βρούμε κάποιο δρόμο. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι από εδώ, ας αρχίσουμε από αλλού. Το σημαντικότερο ήταν να αρχίσουμε. Να μη μένουμε αργοί. «Αν δεν μπορείς μ’ αυτό, αρχίνα με το άλλο και η φόρα που θα πάρεις θα σε κινητοποιήσει και στα άλλα». «Όλα αλλάζουν με τον κόπο, και η ψυχή και το σώμα. Μην αφήνεις την ευχή. Απλά, αβίαστα, παρακάλα θερμά για όλους. Θα τους ωφελείς με την προσευχή, όχι με λόγια. Αν σε ρωτήσουν, πες ταπεινά: ‘’Έτσι σκέπτομαι. Πάλι, όπως νομίζετε’’».