Όταν δεν έχεις να πεις κάτι,
προτίμησε τη σιωπή.
Γίνεται όταν απλά
αγγίξουν τα δύο χείλη σου,
και κλείσεις το στόμα.
Σε κάνει αγαπητό,
σεβαστό, ωραίο.
Αλλιώς, από αμηχανία,
μπορεί να πεις και βλακείες.
Δεν είναι κακή η σιωπή
μερικών δευτερολέπτων.
Είναι κάτι σα σχέση κι αυτό.
Είναι κλίμα.
Είναι η στιγμή που μιλάει
ο μέσα κόσμος μας.
Και η πιθανή αμηχανία
– τι κάνουμε τώρα ρε παιδιά!..-
δεν είναι αμαρτία.
Όσοι έχουν κάνει ψυχανάλυση,
ξέρουν
ότι μετά από στιγμές
πεντάλεπτης ή μακρύτερης σιωπής,
ακούστηκαν μεγάλες αλήθειες,
ανακαλύψεις,
αποκαλύψεις,
εκρήξεις,
δάκρυα,
χαμόγελα.
Επήλθε γενικώς πρόοδος…
Προσθήκη σχολίου