ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ.ΤΖΟΥΜΑ
Η ιστορία γράφεται πάντα με πραγματικά γεγονότα, που στο πέρασμα του χρόνου γίνονται άλλοτε παραδείγματα προς μίμηση, κι άλλοτε παραδείγματα προς αποφυγή.
Και στην εποχή των μυρμηγκιών προσβλέπουμε στα λιοντάρια που είχαμε κάποτε!
Και το είδος αυτό, τελεί πλέον εν ανεπάρκεια, στην σημερινή εποχή.
Από τον Αύγουστο του 1986, ξεκίνησε η διένεξη μεταξύ Εκκλησίας και Κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, για το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας, το οποίο σύμφωνα με το νόμο Τρίτση, περνούσε μονομερώς στο κράτος!
Από τότε ξεκίνησαν μαραθώνιες συνομιλίες μεταξύ των δύο πλευρών, για να βρεθεί μία «χρυσή τομή».
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Εκκλησίας, για να βρεθεί μία συμβιβαστική λύση, αποδεκτή και από τις δύο πλευρές,μετά από μαραθώνιες συνομιλίες και αντιπαραθέσεις, η τότε ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, υπό τον Αντώνη Τρίτση, επέμενε στην επιβολή μονομερούς λύσης του θέματος, αγνοώντας τις απόψεις- θέσεις της Εκκλησίας!
Η Εκκλησία τότε αντέδρασε δυναμικά! Ήταν μία περίοδος κατά την οποία η Εκκλησία βγήκε διπλά ενωμένη και της δόθηκε η ευκαιρία να αναδείξει μέσα από τα σπλάχνα της, τις προσωπικότητες εκείνες Ιεραρχών που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο και η θεία πρόνοια φρόντισε να διαδεχθούν τον Μακαριστό Σεραφείμ!
Δεν είναι τυχαίο που τα τρία, από τα τέσσερα μέλη της Επιτροπής διαλόγου της Εκκλησίας– οι τότε Δημητριάδος Χριστόδουλος, Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, Θηβών Ιερώνυμος και Τρίκκης Αλέξιος– ήταν υποψήφιοι για τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο το 1998 και οι δύο εξ αυτών το 2008 και ο Θεός επέτρεψε οι δύο, ο Χριστόδουλος και ο Ιερώνυμος να εκλεγούν Αρχιεπίσκοποι, μέσα σε μία δεκαετία ο ένας από τον άλλον ενώ ο από Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος έγινε Θεσσαλονίκης.
Επανερχόμενοι στην ιστορική μας αφήγηση να θυμίσουμε ότι σαν σήμερα, 13 Μαρτίου 1987, έγινε η πρώτη μεγάλη λαοσύναξη στην πλατεία Συντάγματος, με ομιλητή τον τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος Χριστόδουλο, ο οποίος απευθύνθηκε στο λαό, από το κτίριο των σχολών Ωμέγα(νυν Public).
Ήταν η πρώτη φορά που η Εκκλησία- κλήρος και λαός μαζί- έδειχνε τη δύναμή της κόντρα σε μία καθεστωτική αντίληψη, μίας απόλυτης πολιτειοκρατίας που ήθελε να επιβάλλει ο αείμνηστος Αντώνης Τρίτσης, χωρίς να έχει υπολογίσει σωστά τα πράγματα!
Δεν ήξερε, δεν ρώταγε;;
Ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ σε μία από τις συναντήσεις που έγιναν για το θέμα αυτό, είχε πεί τότε το περίφημο:
— «Βρε τα καλά κομμάτια γης που είχαμε κάποτε, μας τα πήρατε, πάλι εσείς, για να μισθοδοτήσετε τον ιερό κλήρο! Και αυτό που κάνετε τώρα και πάτε κόντρα στην Εκκλησία, είναι μία τρέλα!!Για να κερδίσετε μερικά βοσκοτόπια,θα χάσετε πολλά περισσότερα που δεν τα υπολογίσατε!»
Και αυτό, όταν το έλεγε ο Σεραφείμ,μπορεί να μην το «έπιασε» ο Τρίτσης, το κατάλαβε όμως, και μάλιστα πολύ καλά, μετά τη λαοσύναξη της 13ης Μαρτίου 1987, ο τότε Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου. Γιαυτό και λίγο αργότερα απέσυρε αμέσως το νόμο Τρίτση. Αυτό οδήγησε σε παραίτηση τον Υπουργό, η οποία αρχικά δεν έγινε αποδεκτή από τον τότε Πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου! Έγινε όμως αποδεκτή, λίγους μήνες αργότερα.
Η πρώτη αυτή διένεξη της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους, έδωσε την ευκαιρία να βγούνε τα ανάλογα συμπεράσματα, χρήσιμα και στις δύο πλευρές. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ο Ανδρέας Παπανδρέου μέχρι το 1996, που παρέδωσε την εξουσία στον Κ. Σημίτη δεν επανέφερε ποτέ πια το θέμα αυτό! Και όχι μόνο!
Αντιθέτως έδωσε το πράσινο φως στους αρμόδιους υπουργούς και χρηματοδότησαν γενναιόδωρα τις εκδηλώσεις που έγιναν για τα 900 χρόνια της Αποκαλύψεως του Ευαγγελιστή Ιωάννη στην Πάτμο, παρουσία του Μακαριστού Πατριάρχου Δημητρίου.
Παράλληλα η διένεξη αυτή έδωσε την ευκαιρία να αναδειχθεί η νέα γενιά Ιεραρχών που μέχρι και σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, καθορίζει τις εξελίξεις στην Εκκλησία της Ελλάδος.
Βλέποντας κανείς τα γεγονότα αυτά εκ των υστέρων και κρίνοντάς τα με την ψυχραιμία της απόστασης του χρόνου, μπορεί με πλήρη νηφαλιότητα να πει ότι δυστυχώς σήμερα η Εκκλησία μας, δεν έχει αναδείξει προς το παρόν ανάλογες δυνατές προσωπικότητες νέων Ιεραρχών, οι οποίες μπορούν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να αρθρώσουν λόγο και να βγουν προς τα έξω και να πάρουν πάνω τους όλα αυτά που κυοφορούνται με πλήρη …μυστικοπάθεια, στο χώρο της Εκκλησίας, τα οποία δυστυχώς αντιμετωπίζονται στις μέρες μας παθητικά και σιωπηλά.
Η επέτειος αυτή μας δίνει την ευκαιρία να σκεφθούμε και να κρίνουμε αντικειμενικά τα γεγονότα που σημάδεψαν μία ολόκληρη εποχή και να ατενίσουμε το μέλλον με τα ανάλογα αισθήματα αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας!
Ο Θεός φωτίζει τους ποιμένες Του και σώζει την Εκκλησία Του.
Προσθήκη σχολίου