Του Πανοσιολογιωτάτου Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ.Κ.Α. Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη
Με την ένδοξη Ανάληψή Του ο Κύριος ανύψωσε την ανθρώπινη φύση υπεράνω των Αγγέλων και απέστειλε, όπως προείπε, τον Παράκλητο στον κόσμο.
«Ο Κύριος ανελήφθη εις τους ουρανούς, ίνα πέμψη τον Παράκλητον τω κόσμω», ψάλλουμε στον Εσπερινό της εορτής.
«Συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω. Εάν γαρ εγώ μη απέλθω, ο Παράκλητος ουκ ελεύσεται προς υμάς· εάν δε πορευθώ, πέμψω αυτόν προς υμάς», διαβάζουμε στο δέκατο έκτο Κεφάλαιο του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου· αυτούς τους λόγους είχε μεταξύ άλλων πεί ο Κύριος στους Μαθητές και Αποστόλους Του προ του σωτηριώδους πάθους Του.
Ο ήχος των Στιχηρών Ιδιομέλων του Εσπερινού της εορτής είναι πλάγιος του δευτέρου, ο οποίος προσιδιάζει σε λύπη και πένθος. Πράγματι, καθώς οι Απόστολοι έβλεπαν τον Κύριο να υψώνεται μέσα σε νεφέλες, γέμισαν λύπη και δάκρυα. Με διάθεση θρηνητική Τον παρακαλούσαν να μην τους αφήσει ορφανούς, αλλά να αποστείλει, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του προς αυτούς, το Πανάγιο Πνεύμα, για να οδηγηθούν στο φως της θεογνωσίας. Το σημείο της ευλογίας του Κυρίου βεβαίωσε τους Αποστόλους ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, και τους προετοίμασε για την πνευματική πλήρωση της Πεντηκοστής, η οποία θα επακολουθούσε.
Η Ανάληψη του Κυρίου, αδελφοί μου, σημαίνει και την Ανάληψη των πιστών δούλων Του και μετόχων της ζωής Του, οι οποίοι ανήκουν στο μυστικό σώμα Του, την Εκκλησία, και είναι αδιασπάστως ενωμένοι μαζί Του. Η ένωση αυτή επιτυγχάνεται με την «εν Πνεύματι» ζωή, την αποδοχή των ορθοδόξων δογμάτων, την συνειδητή συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας και την ταπεινή καλλιέργεια των αρετών.
Η ικεσία «Μη εάσης ημάς ορφανούς» συνιστά θερμή εκζήτηση του θείου ελέους και πόθο ουράνιο, πράγματα απαραίτητα στον άνθρωπο κάθε εποχής, άρα και της σημερινής. «Εγώ ειμι μεθ’ υμών, και ουδείς καθ’ υμών», μας διαβεβαιώνει αποκρινόμενος ο Κύριος. Η εγκόλπωση των ενθαρρυντικών αυτών λόγων ζωογονεί, χαροποιεί, ενισχύει και παραμυθεί τον άνθρωπο, αποδιώκει την κατήφεια και την μελαγχολία, την μοναξιά και την απογοήτευση, προτρέπει σε ζωή θεία και ουράνια. Ακόμα κι αν όλοι μας περιφρονήσουν, μας απορρίψουν και μας εγκαταλείψουν, ο Κύριος «πιστός μένει» (Β’ Τιμ. 2, 13). Στον Κύριο έχουμε την ελπίδα μας, «η δε ελπίς ου καταισχύνει» (Ρωμ. 5, 5).
