Υπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου - Παναγιώτατε, Ὡς γνωστόν, κατὰ τὴν Θείᾳ Χάριτι μακρὰν καὶ πολυκύμαντον Πατριαρχείαν Σου, διάφοροι Σοῦ ἀπέδωσαν ποικίλους χαρακτηρισμούς. Εἷς τῶν πλέον γνωστῶν τυγχάνει ὁ τοῦ Πρασίνου Πατριάρχου, διὰ τὰς πολλὰς οἰκολογικάς Σου δραστηριότητας. Ἐπιτραπήτω δὲ εἰς τὴν ταπεινότητά μου νὰ προσθέσω καὶ μίαν παραλλαγὴν πως αὐτοῦ, τὴν τοῦ Χρυσοπρασίνου Καβαλάρη ποὺ ἲπταται, ὡς ὁ Πήγασος, ὀλοταχῶς μέ τὰ θαλασσοκύανὰ του μὰτια, καὶ τὸν θεῶνται ἐκτυφλωτικῶς γοητευτικά οἱ φίλοι ένῶ τρίζουν τούς ὀδόντας οἱ ὀχτροί!
Τρία δὲ εἶναι τὰ λίαν σημαντικὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα σηματοδοτοῦν ἀλλὰ καὶ συνταράσσουν κατὰ τοὺς τελευταίους καιροὺς τὴν Πατριαρχείαν Σου καὶ τὴν Ἐκκλησίαν γενικῶς: 1- Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὴν Κρήτην. 2- Ἡ ἀπονομὴ τοῦ Αὐτοκεφάλου εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας καὶ 3- Τὸ χαῖνον οἰκονομικὸν πρόβλημα τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς.
Καὶ εἰς μὲν τὴν Σύνοδον τῆς Κρήτης ἀπεῖχον μισητικῶς τέσσαρες Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι “προκαθημένης οἱονεὶ τῆς ἀγάπης” τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῶν Ρώς, μιᾶς τῶν “εὐειδῶν” θυγατέρων, ὡς μὴ ὤφελεν, τοῦ Θρόνου –πρᾶγμα οὐχὶ ἀσύνηθες εἰς τὰς σχέσεις γονέων καὶ τέκνων, εὐεργετῶν καὶ εὐεργετουμένων, παλαιῶν καί “νέων” γενεῶν κλπ. Βεβαίως τὸ θέμα αὐτὸ πηγάζει καὶ ἐξ ἄλλων κυρίως αἰτίων, ὡς τῶν αἰωνίων ἡγεμονιστικῶν και ζηλοτυπικῶν τάσεων τῶν Ρώς, τῶν γεωπολιτικῶν αὐτῶν σχεδίων, τῶν διενέξεων ἐπὶ τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Χιλιετηρίδος τοῦ ρωσικοῦ δῆθεν μοναχισμοῦ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει κ/ἃ. Τὸ δὲ χρονίζον θέμα τῆς ἀπονομῆς τῆς Αὐτοκεφαλίας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας, ταλανίζον ἐπὶ ἔτη τὸν Θρόνον καὶ Ὑμᾶς προσωπικῶς, ἐστέφθη ὑπὸ ἐπιτυχίας, κατόπιν μακροχρονίων παρακλητικῶν αἰτήσεων τῶν ὑπάτων οὐκρανικῶν Ἀρχῶν, Ἐκκλησιαστικῶν καὶ Πολιτικῶν, πρὸς τὴν γαλουχίσασαν αὐτήν Μητέρα Ἐκκλησίαν, ἐξαντληθείσης τῆς ὑπομονῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διὰ τῶν ἐν Συνόδῳ κανονικῶν πράξεων τῆς Παναγιότητός Σου, καθ’ ὄτι μὴ ὑπαρχούσης καταληκτικῆς ἀποφάνσεως μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν διὰ τὴν ἀπονομὴν αὐτῆς ἴσχυεν τὸ παλαιὸν καθεστὼς, τὸ ὁποῖον καὶ ἐφήρμοσεν θαρσαλέως ὁ ἀπόγονος τοῦ “Λέοντος” Γερομελίτωνος. Καθώς δὲ γνωρίζουν οἱ παλαιότεροι, οἱ χαχόλοι τοῦ Βορρᾶ πάντοτε “μπλοφάρουν” ἐπιτιθέμενοι, ὃταν ὃμως βρυχηθεῖ ἡ “δάκνουσα” Σχολή τοῦ Γερομελίτωνος ὀπισθοχωρούν, περιτυλίσσοντες τήν οὐράν τοῦ ὂφεως.
Ἂλλωστε Ὑμεῖς, Παναγιώτατε, ἒχετε προστάτην τόν Αϊ Γιώργη τοῦ Φαναρίου, τόν δρακοντοκτόνον, ὁ ὁποίος ἐνίκησε τὸν Δράκοντα καὶ έσωσεν τήν Βασιλίδα (Κωνσταντινούπολιν) ἐκ τοῦ δαιμονικοῦ τούτου θηρίου!
