Σ’ όλη του τη ζωή, όποτε καθόταν στο εργόχειρό του, ο αββάς Αρσένιος είχε ένα πανί στον κόρφο του, για (να σκουπίζει) τα δάκρυα που έτρεχαν συνεχώς από τα μάτια του.
Βλέποντας αυτό το πράγμα ο ξακουστός ανάμεσα στους μοναχούς (αββάς) Ποιμήν, του έλεγε:
– Είσαι μακάριος, Αρσένιε, γιατί δεν θα έχεις ανάγκη από δάκρυα στην άλλη ζωή, μια και πένθησες για τον εαυτό σου σ’ αυτόν τον κόσμο.
***
Ο αββάς Μάρκος ρώτησε τον αββά Αρσένιο:
– Γιατί είναι μερικοί καλοί άνθρωποι, που, όταν πεθαίνουν, η ψυχή τους χωρίζεται από το σώμα με πολλή θλίψη και με μεγάλο σωματικό βασανισμό;
Και εκείνος αποκρίθηκε:
– Για να πάνε εκεί καθαροί, αφού αλατιστούν εδώ με το αλάτι (της ταλαιπωρίας αυτής και γίνουν έτσι πιο άξιοι).
***
Ο αββάς Αρσένιος είπε:
– Αν ζητήσουμε τον Θεό θα μας φανερωθεί· και αν Τον κρατήσουμε, θα μείνει μέσα μας.
Από τον «Μικρό Ευεργετινό», έκδοση της Ιεράς Μονής Παρακλήτου.
