ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ: Αν η χαρά είχε πρόσωπο θα ήταν η αγάπη του Θεού. Της Αναστασίας Πάνου. Όπως είναι η αγάπη του Θεού απρουποθετη, αιώνια έτσι πρέπει να γίνει και η δική μας χαρά, απεριόριστη, παντοτίνη.
Να γίνει η ρίζα μας. Να μην κλονιζόμαστε από τα αγκάθια που θα προκύπτουν αλλά να προσπαθούμε αυτά τα αγκάθια να βλαστήσουν να ανθίσουν. Να γίνουν ο καρπός μίας αληθινής ζωής, γεμάτη από ευτυχία αγάπη.
Να μεταβάλλουμε το κακό σε καλό, το μίσος σε αγάπη, το σκοτάδι σε φως, το άσχημο σε όμορφο. Να αποδεχτούμε το λάθος σαν κάτι φυσικό αλλά και σαν μάθημα για να αποφύγουμε το ίδιο λάθος και όχι σαν ένα φάντασμα που θα μας στοιχειώνει μία ζωή. Να θυμηθούμε ότι παρόλο που η αμαρτία έχει γίνει τρόπος ζωής μας, ο θεός χαίρεται ακόμα που είμαστε πλάσματα Του.
Δε μας κρατάει κακία. Δε μας εκδικείται. Δε γίνεται τιμωρός. Αλλά μας γεμίζει χαρά. Αυτό όμως είναι η χαρά. Να είσαι γεμάτος με το μέσα σου. Να αναγεννάται χαρά από μέσα σου χωρίς κάποιο λόγο. Έτσι από το πουθενά. Έτσι αποκτιέται η χαρά. Αποκτιέται όμως και με έναν άλλο τρόπο. Όταν δίνεις σε αυτή μια άλλη διάσταση.
Και ξέρεις πως γίνεται αυτό; Όταν η χαρά του άλλου γίνεται και δική σου χαρά. Όταν χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου. Όταν η χαρά προσωποποιείται. Όταν δεν γίνεται η χαρά του άλλου στεναχώρια, ζηλοτυπία αλλά νόημα. Αλλά και τότε που τροφοδοτείται η χαρά από τον έναν στον άλλον. Αυτό είναι η όλη ουσία. Αυτό είναι που πρέπει να σε κρατάει ζωντανό.
Ωστόσο σε καταλαβαίνω. Ναι καταλαβαίνω ότι δε μπορεί να χαρείς. Ότι πλέον η χαρά σου έχει γίνει φόβος. Φοβάσαι να χαρείς γιατί δε ξέρεις αν θα αντέξεις την επόμενη δυσκολία. Γιατί έτσι έχεις συνηθίσει. Γιατί πλέον το να είσαι ένα ον γεμάτος χαρά φαίνεται περισσότερο περίεργο παρά συνηθισμένο.
Αυτό όμως που πρέπει να καταλάβεις είναι ότι δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι με το να φοβάσαι. Με το να αποτρέπεις τον εαυτό σου να χαίρεται. Η δυσκολία θα έρθει είτε χαίρεσαι είτε όχι. Αυτό είναι που πρέπει να δώσεις προσοχή.
Κι ένα άλλο, τέλος σημείο που πρέπει να εμβαθύνεις είναι να αναλογιστείς πόσο απέχει η δική σου χαρά από την χαρά του Θεού. Όσο πλησιάζει η χαρά Σου απ’ την δική Του τόσο περισσότερο ευγνωμοσύνη πρέπει να Του δείχνεις. Διότι όταν δεις την σημασία της χαράς να εσωτερικοποιείται, να γίνεται ένα με σένα τότε είναι που θα καταλάβεις και την αγάπη του Θεού.
Τότε θα καταλάβεις πως η χαρά για να αποκτηθεί δεν έχει κανόνες, βήματα αλλά γεννάται όταν την ελευθερώσεις και δεν την εγκλωβίσεις από φόβο, ενοχές τύψεις.
Αναστασία Πάνου
Απόφοιτος του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας
