Κάποτε, ο Γέροντας [ο άγιος Παΐσιος] συνομιλούσε στην εξώπορτα με μια ομάδα προσκυνητών που μόλις είχαν φτάσει.

Κάποια στιγμή, απευθύνθηκε σε έναν απ’ αυτούς και δείχνοντας τον Φ. ρώτησε:
«Είναι γιος σου αυτός»;
«Όχι, Γέροντα».

Ύστερα από λίγο, ρώτησε και πάλι:
«Μα, δεν είναι γιος σου αυτός»;
«Όχι, Γέροντα· γνωστοί είμαστε απλώς».

Πέρασε καιρός και ο Φ. αρραβωνιάστηκε τη Γ., κόρη του πρώτου προσκυνητή.

Η Γ. πληροφορήθηκε από κάποια γνωστή της ότι τις μέρες εκείνες ο π. Παΐσιος βρισκόταν στη Σουρωτή και πήγε να πάρει την ευχή του.

Συζητώντας, του ανέφερε ότι αρραβωνιάστηκε και τον παρακάλεσε να εύχεται και για τον αρραβωνιαστικό της.

Τότε, ο Γέροντας της είπε χαμογελώντας:
«Ναι, εύχομαι· τον ξέρω. Μάλιστα, κάποτε που είχε έρθει στο καλύβι μου μαζί με τον πατέρα σου, ρώτησα τον πατέρα σου αν είναι γιος του κι εκείνος δυο φορές το αρνήθηκε…».

Η Γ., αγνοώντας το περιστατικό, δεν κατάλαβε και κοίταζε το Γέροντα με απορία.

Όταν, όμως, μετέφερε τη στιχομυθία στον αρραβωνιαστικό και στον πατέρα της, εκείνοι θυμήθηκαν (μετά από προσπάθεια, βέβαια) το περιστατικό και θαύμασαν το μεγάλο χάρισμα του Γέροντα.

Από το βιβλίο «Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994), Μαρτυρίες προσκυνητών», τόμος β’, των εκδόσεων Αγιοτόκος Καππαδοκία.

Εκκλησία Online
Γράψε το σχόλιό σου

Αφήστε μια απάντηση

Comment moderation is enabled. Your comment may take some time to appear.