ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: 71 χρόνια από την ανακομιδή των λειψάνων του αγίου Νεκταρίου -Όλο το ιστορικό μέσα από πρακτικά και μαρτυρίες. Του π. Ηλία Μάκου. Οι μαρτυρίες πολλών παρευρισκόμενων είναι κοινές και σαφείς: Ευωδίαζαν τα λείψανα του Αγίου Νεκταρίου κατά την ανακομιδή τους, γεγονός, που εορτάζεται στις 3 Σεπτεμβρίου.
Όπως και σήμερα ευωδιάζουν. Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1953, το απόγευμα προς το βράδυ, ξεθάφτηκαν τα λείψανα και την επομένη 3 Σεπτεμβρίου υπήρξε ο κατάλληλος εορτασμός.
Μια ανερμήνευτη ευωδιά πλημμύρισε τους πάντες.
Μάλιστα στο πρακτικό της γυναικείας κοινοβιακής Μονής της Αγίας Τριάδος, που συνεδρίασε το απόγευμα της 3ης Σεπτεμβρίου 1953, αναφέρεται, μεταξύ άλλων: «…Εκτός του προϊσταμένου και Πνευματικού ημών Πατρός, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης Κυρίου Κυρίου Προκοπίου, παρευρέθησαν δε εκ θείας συμπτώσεως ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρώην Ηλείας Αντώνιος, ο Αρχιερατικός Επίτροπος Ύδρας Αρχιμανδρίτης Χρύσανθος, ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Ηλιόπουλος, Αρχιμ. Αμφιλόχιος Μακρής και ιεροδιάκονος Σεβαστιανός, άπας ο κλήρος Αιγίνης, ο Δήμαρχος, ο ειρηνοδίκης και ο διοικητής χωροφυλακής.
Περί δε την χθεσινήν 8 μ.μ. ώραν χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου πνευματικού ημών Πατρός και παρουσία των αναφερομένων Κλήρου και Αρχών, εγένετο η Ανακομιδή των ιερών Λειψάνων.
Σήμερον δε ετελέσθη Λειτουργία, συλλειτουργησάντων μετά του εφημερίου της Ιεράς ημών Μονής Αρχιμανδρίτου Τιμοθέου, των Αρχιμανδριτών Ιωάννου, Χρυσάνθου, Καλλιοπίου, Παύλου και των ιερέων Δημητρίου, Παναγιώτου και Αναστασίου και του ιεροδιακόνου Σεβαστιανού. Εις τους αίνους εγένετο η προσκύνησις της Αγίας Κάρας του θείου Ιεράρχου Αγίου Νεκταρίου, πλημμυρησάσης το εκκλησίασμα αρρήτου ευωδίας».
Και επιβεβαιώθηκε αυτό, το οποίο ήταν φανερό και γνωστό: Η αγιότητα του Επισκόπου Πενταπόλεως Νεκταρίου.
Κάτι, που ήρθε, λίγα χρόνια αργότερα, το 1961, να επιβεβαιώσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανακηρύσσοντάς τον άγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Το σκεπτικό ξεκάθαρο και πραγματικό: “…«…οσιότητι μεν και αγιότητι βίου διακριθείς και τύπον και υπογραμμόν αρετής και εγκρατείας και αγαθοεργίας παραστήσας και ζων και μετά θάνατον του χαρίσματος της των θαυμάτων ενεργείας παρά Θεού αξιωθείς…».
Η Αίγινα , αλλά και οι πιστοί, που βρέθηκαν εκεί, κατά την ανακομιδή των λειψάνων του αγίου Νεκταρίου. κατάλαβαν τι πάει να πει τέλεια πίστη και εσωτερική λύτρωση.δεν ήταν λίγοι, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουν την ημέρα της ανακομιδής των λειψάνων.
Ένα θαύμα η ίδια η διαδικασία ανακομιδής των λειψάνων, που, όπως μαρτυρείται, προκάλεσε μια σειρά από άλλα θαύματα εκείνες τις ανεπανάληπτες στιγμές, τα οποία έζησαν και διαλάλησαν άνθρωποι.
Τα λείψανά του περίμεναν να τα προσκυνήσουν αμέτρητοι πιστοί με την αίσθηση ότι τον ἐχουν οόζὠντανο απέναντἰ τους.
Και είναι ολοζὠντανος ο άγιος Νεκτάριος, δεν τον εξαφάνισε ο θάνατος, αλλά αντίθετα, τον ανέδειξε.
Ναι, τον καρτερούσαν τον άγιο Νεκτάριο, πολύ τον καρτερούσαν. Ναι τον λαχταρούσαν, πολύ τον λαχταρούσαν. Μ’ όλη τη δίψα της βασανισμένης καρδιάς τους. Και τα βάσανα τα έσβησαν τα δάκρυά τους, που έπεφταν πάνω στα λείψανά του…
Τι συγκλονιστικές ώρες…
Ένας θεϊκός ενθουσιασμός κυριαρχούσε. Και ήταν ο ενθουσιαμός αυτός ένα ξεχείλισμα αλάλητων πόθων και “μία έκχυσις” προς το Θεό. Το συναίσθημα έγινε δοξολογία.
Τριάντατα τρία χρόνια μετά την ταφή του στο μοναστήρι Αγίας τριάδας Αίγινας, ο άγιος Νεκτάριος, με την ανακομιδή των λειψάνων του, δεν άρχισε να ξαναβρεθεί, καθαρός και απλός, ανάμεσα στους πιστούς, που τον νοσταλγούσαν. Και να κατοικήσει μέσα τους στο νου και στην καρδιά τους.
Και δεν ήταν μια φανταστική εικόνα αυτό. Ήταν μια βεβαιότητα και μια δύναμη, η οποία εισέρρευσε στη ζωή και στην ύπαρξη των ανθρώπων, ξεπερνώντας το χρόνο.
Και άνοιξε ένα διάλογο με τους ανθρώπους, σιωπηλός αυτός, μα ενεργός σε πράξεις, προσευχητικοί εκείνοι, με σκοπό το πέρασμα στην αιωνιότητα.
Όσοι γεύτηκαν τα θαυμαστά των γενομένων κατά την ανακομιδή των λειψάνων του αγίου Νεκταρίου, ύμνησαν το Θεό με τη φράση, η οποία βγήκε αβίαστα μέσα από την καρδιά τους: “Ω Συ, που είσαι πέρα και πάνω απ’ όλα”.
Ο ουρανοδρόμος άγιος Νεκτάριος είναι δίπλα στους πιστούς. Τον βλέπουν, τον γνωρίζουν, τον νιώθουν. Γονατιστοί μπροστά στον τάφο του, ακούγοντας τους βηματισμούς του.
Ασπαζόμενοι τα λείψανά του, τα περισσότερα από τα οποία, μαζί με την κάρα του, βρίσκονται στο Μοναστήρι του, την Αγία Τριάδα.
Και δείχνουν καθημερινό το δρόμο προς την αναζήτηση και την απόλαυση του Θεού.
Πάνω στα λείψανα του αγίου Νεκταρίου ψηλαφούμε όχι τον “τύπο των ήλων”, γιατί οι συκοφαντίες σε βάρος του δεν του άφησαν κανένα σημάδι, αλλά αποτυπώματα της αναστημένης ζωής.
Σ’ αυτά τα αποτυπώματα με χτυποκάρδι ας αναζητήσουμε τη δική μας ξεχασμένη ίσως και χαμένη ταυτότητα…
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ήταν φυσικό να συμβεί αυτό, αφού ο άγιος Νεκτάριος, μέσα κυρίως από τις δοκιμασίες του, καλλιέργησε το ασκητικό ήθος και το γνήσιο φρόνημα.
Τα αχνάρια, που χάραξε στην ψυχή του η αρετή και η πίστη, διαμόρφωσαν την προοπτική της αιωνιότητάς του. Έτσι εξηγείται και η μοσχοβολιά των λειψάνων του.
Διέκρινε το θέλημα του Θεού μέσα στις μπόρες, όταν καρδιά και νους πάλευαν εντός του. Χωρίς καμία αντίσταση, χωρίς την παραμικρή αργοπορία άφηνε τον εαυτό του στα χέρια του Θεού, στις υπαγορεύσεις του πνεύματός Του.
Γι’ αυτό δεν ξεπάγιασε μέσα στον κρυερό βοριά των διώξεων. Δεν πνίγηκε στα κύματα των αδυναμιών.
Η σκέψη του, που δε στεκόταν στη δυστυχία, που του φόρτωσαν, αλλά επικεντρωνόταν στο μεγαλείο του Θεού, τον έφερνε κοντά Του. Και ας εκτοξεύονταν γύρω του συκοφαντίες.
Ζούσε, ανέπνεε με το ευαγγελικό: «Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται». Άφηνε το Θεό να διαβάζει τις ανησυχίες του.
Και την ψυχή του, την οποιαδήποτε ώρα, χωρίς αναφορές, χωρίς δικαιολογίες, την αποκάλυπτε γυμνή μπροστά στο Χριστό, που ήταν το απόλυτο, που μαγνήτιζε την ύπαρξή του.
Και ο ορθός τραχύς δρόμος, που διάβηκε ο άγιος Νεκτάριος, τον οδήγησε κατακόρυφα στον Κύριο.
